بانک مقالات رشته کودکان استثنایی

پژوهش حاضر به منظور بررسي تاثير آموزش تلفيقي دانش آموزان نابينا با دانش آموزان بينا بر يادگيري زبان انگليسي دانش آموزان نابيناي پسر پيش دانشگاهي انجام گرفته است. در اين پژوهش از کليه دانش آموزان نابيناي پسر شهر تهران (26 نفر) در مقطع پيش دانشگاهي در سال تحصيلي 81-80 استفاده گرديد. تعداد 6 دانش آموز بيناي عادي که ميانگين نمرات آنان در سطح ±1 انحراف از ميانگين نسبت به ميانگين دانش آموزان نابينا قرار داشت، از ميان 30 دانش آموز انتخاب گرديدند. کليه آزمودني ها به دو گروه آزمايش (شامل 6 بينا و 10 نابينا) و گواه (شامل 16 نابينا) تقسيم شدند. تقسيم افراد نابينا به صورت تصادفي انجام شد. ابزار جمع آوري اطلاعات شامل دو آزمون زبان انگليسي وزارت آموزش و پرورش بودند که اولي براي ارزيابي مهارت هاي زباني: واژگان، درک مفاهيم، ساختمان جمله و دومي براي ارزيابي مهارت هاي نگارشي با توجه به اهداف آموزش زبان در دبيرستان هاي کشور تهيه شده بودند. در اين پژوهش گروه آزمايش با روش هاي آموزش تلفيقي در آموزش زبان از طريق سيستم آموزش گروهي آموزش داده شد. داده ها با روش آمار استنباطي مورد بررسي قرار گرفت و نتايج نشان داد که آموزش زبان به نابينايان با شيوه فعلي به دليل عدم وجود تعامل اجتماعي و زباني نابينايان با دانش آموزان عادي مناسب نيست و دانش آموزان نابينا مي توانند همانند ديگر دانش آموزان عادي پيش دانشگاهي در کنار ديگر افراد عادي با بهره مندي از روش هاي مناسب و دريافت وسايل و برنامه هاي کمک آموزشي به تحصيل خود ادامه دهند.

 نسخه قابل چاپ