بانک مقالات رشته کودکان استثنایی

هدف: پژوهش حاضر به منظور مقايسه نگرش معلمان رابط و عادي دانش آموزان کم شنواي تلفيقي نسبت به اثربخشي برنامه هاي آموزش تلفيقي بر روي 60 نفر معلم رابط و 60 نفر معلم عادي، شاغل در دبستانهاي پسرانه شهر تهران اجرا شد.
روش : طرح پژوهش حاضر از نوع علي- مقايسه اي است و آزمودنيها به‎ طور تصادفي با استفاده از روش نمونه گيري چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري مورد استفاده، مقياس محقق ساخته نگرش سنج معلم بود که اعتبار آن با استفاده از روش آلفاي کرونباخ 94/0 برآورد شد. تحليل آماري داده ها، با استفاده از آزمون تي مستقل و روش رگرسيون چندگانه صورت گرفت.
يافته‎ ها: نتايج اين پژوهش نشان داد که بين دو ميانگين نگرش معلمان رابط و نگرش معلمان عادي نسبت به اثربخشي برنامه هاي آموزش تلفيقي به نفع معلمان رابط تفاوت معنا داري وجود دارد. اما متغيرهاي پيش بين مورد بررسي همچون جنسيت، سن، مدرک تحصيلي، سابقه تدريس، پايه تدريس، وضعيت استخدام معلمان و تعداد دانش آموزان کم شنواي تحت پوشش در کلاس نتوانستند تغييرات نگرش معلمان را پيش بيني کنند.
نتيجه ‎گيري: با توجه به اينکه نگرش معلمان عادي دانش‎آموزان کم‎ شنواي تلفيقي نسبت به برنامه‎هاي آموزش تلفيقي مثبت نيست، لذا موفقيت اين گونه برنامه ‎ها به خطر مي ‎افتد و ضرورت دارد برنامه‎ هاي آموزش ضمن خدمت به منظور آگاه ‎سازي معلمان عادي و اصلاح نگرش آنان اجرا شود.

 نسخه قابل چاپ