بانک مقالات حقوق

تفسير عرفاني قرآن بر مباني خاصي استوار است که عبارتند از: مباني فکري، عقيدتي و زباني. اصل ظاهر و باطن، و وحي انگاري فهم عارفان، دو مبناي مهم فکري در اين مقوله به شمار مي رود. زبان عرفان که زبان اشارت و رمز است در کنار تأويل و تمثيل گرايي از مبادي زباني اين رويکرد در تفسير قرآن محسوب مي شود. از دو اصل فوق، ما پژوهش در بارة اصل اول يعني ظاهر و باطن، را برگزيده ايم. اين مقاله شامل 3 مبحث مهم است:
الف) عارفان براي جهان هستي ظاهر و باطن قائلند. تلاش شده با استشهاد به آثار عرفاني، چند و چون اين ادعا مورد بررسي قرار گيرد. از فروع اين مبحث، تطبيق کتاب تکوين و کتاب تدوين (قرآن) و نيز همانندي جهان، قرآن، و انسان در تبعيت از اصل ظاهر و باطن است.
ب) بررسي ظاهر و باطن قرآن کريم. کوشش شده اين مساله نيز با ذکر شواهدي از کلمات و آيات قرآني و نيز تصريحات برخي عارفان تحليل و ارزيابي گردد.
ج) کاوشي در برخي روايات مربوط به اين بحث در جوامع حديثي و کتب تفسيري. مقولاتي همچون ظاهر، باطن، حد و مطلع از طريق اين روايات مورد بررسي قرار مي گيرد.

 نسخه قابل چاپ