بانک مقالات حقوق

اگر بخواهيم شعر معاصر فارسي را به جريانهاي مشخص و متمايز از هم تقسيم کنيم، يکي از مهمترين ِ اين جريانها، جريان سمبوليسم اجتماعي خواهد بود. نيما يوشيج، بنيانگذار و نماينده واقعي اين جريان شعري است و شعر "ققنوس" او نخستين تجربه از اين دست در شعر معاصر فارسي است. پس از نيما بايد از شاعراني چون شاملو، اخوان، فروغ، کسرايي، شاهرودي، آتشي، آزاد، خويي و شفيعي کدکني ياد کرد که در دهه هاي سي و چهل از قرن حاضر اين جريان را به اوج خود رساندند. جامعه گرايي و نمادگرايي دو ويژگي اساسي اشعار در اين جريان است. شاعران اين جريان با زباني سمبليک و تأويل بردار، مسايل سياسي- اجتماعي زمانه خويش را در شعر منعکس مي کنند. شعر در اين جريان، شعري است متعهدانه و ملتزم. همچنين ويژگي مهم ديگر اين جريان، متفکرانه و انديشمندانه بودن اشعار است؛ چرا که در اين جريان، در کنار دو عنصر عاطفه و تخيل، بر انديشه و تفکر نيز تأکيد بسيار مي شود. به کارگيري زبان و واژگان و شيوه بيان حماسي نيز از ويژگيهاي ديگر اين جريان شعري است.

 نسخه قابل چاپ