پاسخ به:بانک مقالات جغرافیا
چهارشنبه 20 اردیبهشت 1391 12:07 PM
| 2 : مدرس علوم انساني بهار 1384; 9(1 (پیاپی 38) ويژه نامه جغرافيا):17-46. |
| تحليل جايگاه دانش بومي در توسعه پايدار روستايي |
| بوذرجمهري خديجه,ركن الدين افتخاري عبدالرضا* |
| * گروه جغرافيا و سنجش از دور، دانشگاه تربيت مدرس |
|
دانش، سنگ بناي توسعه است؛ ولي متاسفانه دانش بومي تا اين اواخر مفاهيم «واپسگرايي» و «ايستايي» را به ذهنها متبادر مي‌كرد كه آن هم ناشي از افكار، رويكرد‌ها و نظريه‌هاي كلاسيك توسعه از جمله نوسازي و رهيافتهاي انتقال فناوري به كشاورزان كشورهاي در حال توسعه بود. اما مي‌توان گفت كه با بروز مشكلات اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي ناشي از كاربرد فناوريهاي نسنجيده و استفاده جانبدارانه از فرهنگ غربي در كشورهاي در حال توسعه، رويكردهاي درون‌زا، نظريه‌هاي روستايي پايدار و راهبرد‌هاي كشاورز- نخست، مطرح شد. تحت تاثير اين رويكردهاي جديد، مردم روستايي، ظرفيتهاي محلي، دانشها و مهارتهاي آنها در اولويت واقع شد و مورد توجه متخصصان امور توسعه قرار گرفت. در اين مقاله سعي شده است تا با توجه به ادبيات موضوع و روش شناختي ـ توصيفي ـ تحليلي و با شيوة اسنادي به اين دو سوال پاسخ داده شود: 1- چه تفاوتهايي بين دانش بومي و رسمي وجود دارد؟ 2- نقش و جايگاه دانش بومي در توسعه روستايي پايدار چيست؟ يافته‌ها نشان مي‌دهد كه گرچه بين دانش بومي و رسمي تفاوتهايي وجود دارد، اما نبايد آنها را در مقابل هم قرار داد؛ زيرا آنها مكمل يكديگرند و از تلفيق آنها مي‌توان به موفقيتهايي رسيد كه براي هيچكدام به تنهايي امكانپذير نيست. براساس پارادايمهاي جديد توسعه روستايي به منظور حل مشكلات روستايي، ابتدا بايد به راه‌حلهاي بومي رجوع كرد، اگر كارساز بود، آنها را تقويت و بهبود بخشيد؛ در غير اين صورت از راه‌حلهاي بيروني استفاده و آنها را آزمايش كرد.
|
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
