بانک مقالات جغرافیا

در اين پژوهش با استفاده از شاخص اقليم گردشگري (TCI) ميکزکوفسکي (1985) به ارزيابي اقليم گردشگري کشور پرداخته شده است. اين شاخص به شکلي سيستماتيک شرايط اقليمي را براي فعاليت گردشگري با استفاده از پارامترهاي ميانگين حداکثر ماهانه دماي روزانه، ميانگين دماي روزانه، حداقل رطوبت نسبي، ميانگين رطوبت نسبي روزانه، بارش (mm)، کل ساعات آفتابي و سرعت باد مورد ارزيابي قرار مي دهد. در اين تحقيق، شاخص موردنظر براي 144 ايستگاه سينوپتيک کشور که داراي آمار مشترک 15 ساله (2004-1990) بودند محاسبه و سپس نتايج حاصله به محيط GIS وارد شد و با استفاده از سيستم هاي اطلاعات جغرافيايي، پهنه بندي اقليم گردشگري ايران در ماه هاي مختلف انجام شد. نتايج اين مطالعه نشان مي دهد که شاخص اقليم گردشگري ايران داراي تنوع زيادي در طي سال مي باشد. شاخص مورد استفاده نشان مي دهد که در ماه هاي فصل زمستان، مناطق جنوبي کشور از شرايط اقليم گردشگري عالي برخوردار مي باشد که به سمت مناطق شمالي شرايط مطلوب گردشگري کاهش پيدا مي کند. در ماه هاي فصل بهار، نيمه شمالي کشور از شرايط مطلوب گردشگري برخوردار است، به استثناي مناطق شمال غربي و شمال شرقي که در اوايل بهار از وضعيت نسبتا نامطلوبي برخوردار هستند. در ماه هاي تابستان به استثناي مناطق شمال غربي و شمال شرقي که از وضعيت مطلوبي برخوردار هستند تقريبا شرايط نامطلوب در کل کشور استيلا پيدا مي کند. در ماه هاي فصل پاييز، شرايط اقليم گردشگري مناسب به سمت نيمه جنوبي سوق پيدا مي کند هرچند که در اوايل اين فصل، سواحل شمالي کشور از وضعيت مطلوبي برخوردار هستند. همچنين بر اساس خوشه بندي انجام شده براي شاخص اقليم گردشگري، شش منطقه اقليم گردشگري براي کشور قابل تشخيص است که در هر يک از اين مناطق، شرايط اقليم گردشگري از ويژگي هاي همسان برخوردار است. با توجه به موارد مذکور مي توان گفت که شاخص مورد استفاده در اين پژوهش، بخوبي توانايي لازم را براي ارايه وضعيت اقليم گردشگري کشور را دارا مي باشد.

 نسخه قابل چاپ