بانک مقالات جغرافیا

استفاده از مدل هاي ريزمقياس نمايي آماري در مطالعات برآورد نوسانات اقليمي اين امكان را فراهم ساخته است كه بتوان داده هاي آب و هوايي را در مقياس مكاني و زماني مناسب توليد كرد. چنين قابليتي كمك شاياني به مطالعه نوسانات اقليمي در مقياس محلي ـ منطقه اي است. تشديد پديده هاي حدي را مي بايست به عنوان شاخصه هاي اصلي تغييرات اقليمي دانست كه درك و فهم چنين پديده هايي نسبت به ميانگين ها كه هيچ معناي فيزيولوژيكي و رواني ندارند براي افكار عمومي راحت تر است. در اين تحقيق طول دوره رشد و طول دوره يخبندان به عنوان شاخصه نوسانات اقليمي مورد بررسي قرار گرفته است. برحسب تعريف ارايه شده، اولين دوره 6 روزه با ميانگين دماي بالاي 5 درجه سانتيگراد بعد از آخرين يخبندان بهاره به عنوان آغاز دوره و آخرين دوره 6 روزه با ميانگين دماي زير 5 درجه سانتيگراد به عنوان خاتمه طول دوره رشد در نظر گرفته شده است و طول دوره يخبندان به فاصله زماني بين بروز اولين يخبندان پاييزه و آخرين يخبندان بهاره اطلاق مي شود. ارزيابي تغييرات اين شاخص ها، بين دو دوره اقليمي گذشته (1384-1355) و دوره اقليمي برآورد شده يا آينده (1418-1389) در سه ايستگاه همديد مشهد، تربت حيدريه و سبزوار در خراسان رضوي صورت گرفته است. نتايج حاكي از افزايش طول دوره رشد در ايستگاه هاي مشهد و سبزوار، و كاهش در ايستگاه تربت حيدريه در دوره اقليمي آينده است. اين تغييرات در شاخص حدي طول دوره يخبندان نيز مشاهده مي شود، به طوري كه در هر سه ايستگاه بررسي شده كاهشي بين 15 الي 16 روز رخ خواهد نمود، كه نتيجه اي منطقي از پديده گرمايش جهاني است. نتايج آزمون فرض مطرح شده، فقدان همبستگي بين طول دوره رشد ديده باني شده و برآورد شده و همچنين طول دوره يخبندان ديدباني شده و برآورد شده را، كه به وسيله ضريب همبستگي رتبه اي اسپيرمن در سطح معني داري 5 درصد صورت گرفته است اثبات مي كند و نشان دهنده فقدان تغييرات معني دار در دوره گذشته و آينده است.

 نسخه قابل چاپ