بانک مقالات جغرافیا

برنامه ريزي شهري در ايران همواره از رويکرد برنامه ريزي سنتي تاثير پذيرفته است و بر اين اساس اغلب تبعات مثبت برنامه هاي شهري نصيب گروه هاي با درآمد بالاتر مي شود. از اين رو سياست هاي تامين مسکن گروه هاي کم درآمد شهري، غالبا  متوجه گروه هاي غيرهدف مي گردند و در نتيجه اين گروه ها نه تنها به حاشيه اين برنامه ها، بلکه عملا به سوي حاشيه شهرها و حاشيه نشيني رانده مي شوند. از سال 1999 با تاسيس سازمان ائتلاف شهرها و با پشتيباني بانک جهاني و مرکز UN HABITAT، استراتژي توسعه شهري (CDS) با هدف کاهش فقر شهري و بهبود مسکن گروه هاي کم درآمد، در بيش از 250 شهر جهان سومي اجرا شده، که نتايج موفقي نيز داشته است. رهيافت CDS معتقد است که در شهرهاي جهان سوم، آينده هم اکنون است؛ و از اين رو فارغ از اهداف بلندمدت و انعطاف ناپذير طرح هاي جامع و با تاکيد بر اصل اجرا و مشارکت شهروندان، با چالش هاي روزمره آنان از جمله مسکن، مستقيما روبه رو مي شود و نيز بخش عمده اي از امکانات مورد نياز طرح ها ـ از جمله نيروي انساني، مديريت و مصالح ساختماني ـ را از طريق منابع محلي تامين مي کند. در تحقيق حاضر 23 ويژگي 330 خانواده ساکن واحدهاي اجاره به شرط تمليک شهر رشت، که هم سو با سياست تامين مسکن گروه هاي کم درآمد احداث شده اند، جمع آوري گرديد. نحوه تامين منابع مالي و بازپرداخت آنها، بعد خانوار، اشتغال، ميزان درآمد و تحصيلات، معيارهاي انتخاب مسکن و هزينه هاي رفت و آمد، از مهم ترين اين ويژگي ها محسوب مي شوند. تجزيه و تحليل نتايج به دست آمده نشان مي دهد که گرچه هدف اصلي احداث اين خانه ها تامين مسکن گروه هاي کم درآمد شهري در رشت بوده است، اما اغلب ساکنان آنها، متعلق به گروه هاي متوسط و متوسط به بالا هستند. مقاله حاضر سعي بر آن دارد تا ضمن بررسي و تحليل سياست هاي تامين مسکن در ايران، به اهميت و جايگاه CDS در اين حوزه بپردازد.

 نسخه قابل چاپ