بانک مقالات جغرافیا

روابط بين سكونتگاه هاي روستايي و شهري در شهرستان فيروزكوه به واسطه جريان هاي جمعيتي تحقق مي يابد. اين روابط در سطح محلي و ناحيه اي به ايجاد شبكه ساختاري و شكل دهي الگوي شبكه سكونتگاهي منجر شده است. حال، ويژگي هاي الگوي اين شبكه سكونتگاهي پرسش و مساله اصلي اين تحقيق است. داده هاي تحقيق منتج از 25 روستاي نمونه و 436 خانوار نمونه عملياتي شهرستان فيروزكوه است كه بر اساس فرمول كوكران و با در نظر گرفتن فاصله دوري و نزديكي روستاها نسبت به شهر فيروزكوه انتخاب شدند. اندازه شبكه، تراكم شبكه و درجه (دروني و بيروني) شبكه، شدت جريان يا درجه دروني جامعه كل هر روستا مهم ترين معيارهاي شبكه و انواع مركزيت ها، معيارهاي تسلط شبكه سكونتگاهي را نشان مي دهند. بر اساس يافته هاي تحقيق، شهر تهران با احراز مركزيت درجه اي، بردار ويژه و بينابيني به عنوان سكونتگاه اصلي در ساختار شبكه اي شهرستان فيروزكوه شناخته شد. همچنين مهدي شهر، كركبنه، محمود آباد، نجفدر و فريدون كنار با احراز مركزيت دوري، به مثابه ضعيف ترين سكونتگاه در شبكه شناسايي شدند. بر اساس نتايج تحقيق، الگوي كلي حاكم بر شبكه سكونتگاهي شهرستان فيروزكوه الگويي فصلي و منظم و چرخه اي از جريان هاي جمعيتي است كه در قالب الگوهاي شبكه اي تابستانه و زمستانه در سطح محلي و منطقه اي مطرح است. اين الگو هم سو با مشخصات نظريه هاي قطب رشد است و با الگوي نظريات شبكه اي فاصله دارد. چندسويه بودن و جهت دار بودن پيوند سكونتگاه روستايي و شهري نيز از ويژگي هاي شبكه سكونتگاهي ناحيه مورد مطالعه است.

 نسخه قابل چاپ