بانک مقالات جغرافیا

از دهه 1980 به بعد توسعه پايدار به عنوان مفهوم اصلي و بنيادي در راهبرد حفاظت جهاني سازمان ملل و در گزارش برانت لند قرار گرفت. توسعه شهري پايدار نيز اهميت بسزايي را در دل مفهوم توسعه پايدار دارد. شهرنشيني شتابان، هم زمان با ظهور و تکامل سرمايه داري در ايران، انباشت سرمايه، تمرکز فضايي ابزار توليد، بيشتر در چند شهر بزرگ کشور به ويژه تهران، انجام شد که نتيجه اي جز توسعه ناپايدار شهري دربر نداشت. هدف اين مقاله استفاده از روش تلفيقي منطق فازي و سيستم اطلاعات جغرافيايي براي سنجش ميزان پايداري در سطح محله هاي شهري تهران است، به دليل وسعت زياد محدوده مورد مطالعه، محله هاي منطقه 17 شهرداري تهران براي مطالعه موردي انتخاب شد. به همين دليل، 20 شاخص مختلف اقتصادي - اجتماعي و کالبدي براي سنجش پايداري استفاده شد. در ابتدا شاخص ها به شيوه لايه اطلاعاتي، وارد سيستم اطلاعات جغرافيايي شد. براي تفاوت در مقياس اندازه گيري، شاخص ها بي مقياس شدند؛ سپس با استفاده از تابع عضويت مثلثي، هر شاخص جداگانه در داخل سيستم اطلاعات جغرافيايي فازي شد. پس از آن با استفاده از استدلال اوليه و نهايي ممداني، وضعيت پايداري منطقه در نه طبقه (کاملا بد، خيلي بد، بد، نسبتا بد، متوسط، نسبتا بالا، بالا، خيلي بالا، کاملا بالا) دسته بندي شد و در پايان شاخص ها نافازي شدند. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که استفاده از روش ترکيبي منطق فازي و سيستم اطلاعات جغرافيايي، تحليل فضايي مطلوبي را از وضعيت پايداري در سطح محله ها نشان مي دهد. نتيجه مطالعه نشان مي دهد که وضعيت پايداري محله هاي شهري منطقه 17 در سطوح متوسط و پايين از آن قرار دارند. از جهت پايداري، محله فلاح در وضعيت متوسط قرار دارد که بهترين وضعيت را در بين محله ها دارد و بدترين وضعيت از جهت پايداري براي محله بلورسازي است.