بانک مقالات جغرافیا

توجه به مفهوم امنيت و روش هاي بالابردن آن، امروزه به يکي از اولويت هاي اساسي نظريه پردازان و برنامه ريزان شهري تبديل شده است. با وجود نظريه ها و تئوري هاي زيادي که در زمينه جرايم شهري وجود دارد، ديدگاه هاي مربوط به نقش توسعه کالبدي و فيزيکي شهر بر کاهش جرايم شهري يا کاستن از وقوع جرم، موضوع مستقل و با اهميتي است که در قالب تئوري هاي نوين شهرسازي و برنامه ريزي شهري بدان اشاره مي شود. در مقاله حاضر که با هدف بررسي رابطه بين بلندمرتبه سازي با ميزان و نوع جرايم شهري و همچنين شناسايي نقاط جرم خيز در مناطق بيست و دوگانه شهر تهران صورت گرفته است، پس از بررسي ديدگاه ها و نظرهاي مختلف در باب جرم و جنايت و امنيت شهري، به سابقه بلندمرتبه سازي در شهر تهران پرداخته شده است؛ سپس براي بررسي ميزان معناداري، شاخص هايي در زمينه دو متغير امنيت و عمودي سازي انتخاب شده است. شاخص هاي جرايم شهري عبارت اند از وقوع قتل، نزاع جمعي، نزاع فردي، مجموع سرقت ها، مفاسد اجتماعي، جعل اسناد مالکيت، وقوع کلاهبرداري و شاخص هاي عمودي سازي عبارت اند از تعداد ساختمان هاي بلندمرتبه، تعداد آپارتمان ها و تراکم ساختماني. نتايج روابط آماري به دست آمده بيانگر اين مطلب است که رابطه کاملا معناداري بين اين دو نوع از شاخص ها وجود دارد، چنان که مناطق جرم خيز شهر تهران سراسر منطبق بر مناطق عمودي سازي شده شهر هستند و ضرايب همبستگي به دست آمده و خط رگرسيون کشيده شده نيز اين نکته را کاملا تاييد مي کنند. بنابراين در زمينه امنيت شهري تنها نبايد به پليس و نقش آن در ايجاد امنيت توجه کرد، بلکه بايد به نقش عوامل تاثيرگذار بر ميزان جرايم و ارائه راه کارهايي براي کاستن از جرم با استفاده از طراحي محيطي و نوع مساکن نيز اهميت داده شود تا با اين راه کارها از وقوع جرم در محيط هاي شهري پيشگيري کرد.

 نسخه قابل چاپ