بانک مقالات علوم اجتماعی

در اين مقاله مشاركت روستاييان در بازسازي مناطق زلزله زده و نيز نظام بازسازي مساكن و بناهاي تخريب شده، در جريان وقوع زلزله، در سه دوره مختلف و در طول 50 سال گذشته، بررسي شده است. واقع شدن بخش عمده اي از ايران روي كمربند زلزله سبب شده است كه زلزله هاي ويرانگر در دهه هاي اخير صدمات و خسارات بيشتري به مناطق روستايي و مردم روستانشين وارد كند. عدم استفاده از مصالح ساختماني مرغوب و مستحكم از يك طرف و فقدان دانش مناسب براي احداث بناها از طرف ديگر موجب بروز خسارات فراواني به ساختمان هاي روستايي شده است. در 90 سال گذشته در ايران حدود 90 بار زلزله نسبتا شديد به وقوع پيوسته كه تلفات انساني آن بيش از دهها هزار نفر بوده است. براي نمونه در 25 سال گذشته زلزله حدود 60 هزار نفر از هموطنانمان را به كام مرگ برده است (عملكرد سال 1371 ستاد حوادث غير مترقبه).
بازسازي مناطق آسيب ديده، خاصه در مناطق روستايي، همواره نياز به كمك ديگران داشته است، زيرا روستاييان به هنگام بروز سوانح، به علّت نامناسب بودن وضعيت اقتصاديشان و گرفتاري هاي ناشي از مصائبي كه به دليل مصدوميت و يا فوت بستگان و عزيزان خود و ضرورت رسيدگي به امور مزرعه و … پيدا مي كنند، نيازمند كمك و مساعدت ديگران مي شوند. معمولا دولت و يا مردم در اين مواقع به كمك آنها مي شتابند.
تجربه بازسازي در اين مقاله در سه دوره متمايز يعني دوره ارباب و رعيتي، دوره پس از اصلاحات ارضي ودوران پس از پيروزي انقلاب اسلامي و در نهايت مشاركت روستاييان در زمينه بازسازي بررسي شده است.

 نسخه قابل چاپ