بانک مقالات علوم اجتماعی

مقاله حاضر پس از شرح مختصر ويژگي ‌هاي عصر تكنولوژي ‌هاي اطلاعاتي و ارتباطاتي و تغييرات ايجاد شده در مفهوم سياست رسانه ‌اي، وضعيت فعلي دريافت مستقيم برنامه‌ هاي تلويزيوني ماهواره ‌اي در ايران و سياست ممنوعيت آن را نقد و بررسي مي‌كند. مطالعه موردي وضعيت دريافت تلويزيوني از ماهواره در سيزده كشور آسيايي نشان مي دهد بيشتر آن ها بهره وري مناسب از محتوا و كانال ‌هاي مطلوب را به عنوان محوري ‌ترين جز سياست خود مد نظر داشته ‌اند و از برنامه ‌هاي كانال ‌هاي خارجي براي جبران نقصان رسانه ‌هاي داخلي و جلب مجدد مخاطبان به خدمات كنترل شده بهره مي گيرند. با اين حال، حجم، نوع محتوا، زبان پخش، ميزان و نحوه اعمال نظارت محتوايي (سانسور) و نيز تعداد و نوع مالكيت و مديريت سازمان ‌هاي مربوطه و روش توزيع و پخش در بين كشور هاي مورد مطالعه تفاوت بسياري دارد.
مسئله دريافت تلويزيوني از ماهواره در ايران هنوز حل نشده و مسوولان، سياستمداران، احزاب و مردم به طور مكرر وضعيت فعلي را به نوعي مورد نقد قرار مي‌دهند. محروميت استفاده از برنامه ‌هاي مطلوب كانال‌ هاي ماهواره ‌هاي براي جلب رضايت مردم و كاستن از تمايل آن ‌ها به سوي آسمان پر از ماهواره و ماهواره ‌هاي پر از مخاطره، امكان اجرايي شدن قانون ممنوعيت را به شدت تقليل داده است. بررسي تجارب ساير كشورهاي آسيايي نشان مي دهد كه مي ‌توان با حفظ حساسيت‌ هاي فرهنگي و سياسي از برنامه‌ هاي ماهواره ‌اي موجود بهره برد.

 نسخه قابل چاپ