بانک مقالات علوم اجتماعی

مقاله حاضر تلاش مي کند تا با تحليل گروه هاي خاصي از زنان ايراني، بازانديشانه بودن زندگي مدرن و بازانديش بودن کنشگران آن را با نگاه ويژه به بازانديشي خويشتن به مثابه مصداق بازانديشي زندگي مدرن و کنشگران آن به تصوير کشد. در اين مقاله گروه هاي خاصي از زنان نيز از جمله اقشاري در نظر گرفته شده اند که در سطوح مختلف عملکردهاي بازانديشانه داشته اند. از نظر ما نمود بازانديشي در خويشتن در مواردي همچون رابطه با خود و اطرافيان، مراسم، بدن، ازدواج، اشتغال و مواردي ديگر در حوزه خصوصي و عمومي مرتبط با گروه هاي خاص زنان متبلور مي شود. براي ترسيم بازانديشي و تغييرات در خويشتن زنانه، از متون زن نوشته اين گروه هاي خاص، همچون خاطرات و زندگينامه هاي زنانه و رمان هاي زن نوشته در باب زنان، استفاده کرديم تا روايت در باب اين گروه هاي خاص زنان با توجه به آموزه هاي دي والت (1999) به زبان خود زنان باشد نه زبان ديگري آنان (مردان). در واقع، مساله اصلي اين مقاله با اين پرسش ها روشن تر مي شود: چگونه اين گروه هاي خاص زنان به روايت خودشان در فرآيند بازانديشي قرار گرفته اند؟ در چه وضعيت هايي اقدام به بازانديشي کرده اند؟ نمودهاي اين بازانديشي را در کجا مي توان ديد؟ براي رسيدن به پاسخ با انتخاب نوشته هايي از اين زنان، ابتدا تصويري از روند تغييرات بازانديشانه در طي زمان ترسيم خواهد شد. از نظر ما در ميان نوشته هاي فوق روندي از بازانديشي در اين گروه هاي خاص ديده مي شود که در عرصه هاي مختلف زندگي آنان نمود پيدا کرده است. ما براي پرداختن به آنها، چهار تيپولوژي از بازانديشي اين زنان ارايه کرده ايم که عبارتند از: "فقدان بازانديشي"، "بازانديشي در مناسک"، "بازانديشي در حوزه خصوصي" و در نهايت، "بازانديشي در حوزه عمومي". اين تحليل احتمالا از اولين تحليل هاي روايت گونه از بازانديشي موارد خاص از زنان در تاريخ ايران است که اميدواريم به درک بهتر برخي از روابط اجتماعي ايران در ظرف تاريخ کمک کند و شناختي هر چند کم اما بديع از اين روابط فراهم کند.

 نسخه قابل چاپ