بانک مقالات علوم اجتماعی

بررسي وضعيت كلي اجتماعات روستايي در ايران نشان مي دهد كه برنامه هاي رفاه اجتماعي و توسعه روستايي انطباقي با الگوي توسعه پايدار ندارد. از آنجا كه برنامه هاي توسعه از دستيابي به اهداف در همه زمينه ها دور مانده اند، بيشترين آثار منفي خود را بر اجتماعات روستايي گذاشته اند. در اين پژوهش اطلاعات به صورت مطالعه اسنادي و كتابخانه اي گرد آوري شده و سپس داده هاي ثانويه مورد تحليل قرار گرفت و يافته ها و نتايج تازه اي در اين زمينه به دست آمد. توسعه پايدار بر اساس سه محور برابري، توسعه اقتصادي و پايداري زيست محيطي مفهوم سازي شده است. يافته ها نشان مي دهد كه ميزان فقر، محروميت و نابرابري در مناطق روستايي ايران، نسبت به مناطق شهري بيشتر است و برنامه هاي رفاه اجتماعي نتوانسته در كاهش آنها نقش داشته باشد. در برنامه توسعه روستايي نيز فعاليت هاي توسعه کشاورزي و زيرساختي غلبه بيشتري دارد و البته تحول خاصي نيز در بخش کشاورزي به وجود نيامده است. فرايند رو به افزايش تخريب محيط زيست و گسترش بيابان در مراتع کشور نيز قابل توجه است. نتايج حاکي از آن است که رويکرد مبتني بر توسعه پايدار در برنامه هاي رفاه اجتماعي و توسعه روستايي در ايران وجود ندارند و اين امر هم ناشي از خلا چارچوب نظري توسعه و فقدان رويکرد کارآمد در زمينه مشارکت مردم در برنامه ريزي ها است. توسعه محلي اجتماع محور و درون زاد راهبرد توسعه پايدار است و چنان چه اجتماعات روستايي در قالب نهادهاي مردمي متشکل در تشخيص و اولويت بندي نيازهاي اساسي خود همراه با نهادهاي دولتي تسهيل گر، پيش قدم شوند، اين امر مي تواند بسياري از برنامه ها و فعاليت ها را کارآمد و اثربخش کند.

 نسخه قابل چاپ