بانک مقالات علوم اجتماعی

سکونت قريب به 8 ميليون نفر در سکونتگاه هاي غيررسمي يا محلات فرو دست شهري، يکي از چالشهاي اساسي در نظام مديريت و برنامه ريزي شهري ايران محسوب مي شود که خاستگاه و علل گسترش آن را مي توان در مولفه هاي مختلفي از سطوح کلان، ميانه و خرد در رابطه با شرايط اقتصادي، سياسي، مديريتي، قانون گذاري، جمعيتي، تبيين و تحليل کرد که در چارچوب نظريات مختلفي مورد بحث و بررسي و کالبد شکافي علمي قرار گرفته اند که از آن جمله مي توان به نظريات مهاجرت و عدم تعادل هاي فضايي اشاره کرد.
در ميان معضلات کالبدي، اقتصادي، اجتماعي سکونتگاه هاي غيررسمي، مساله امنيت اجتماعي يکي از اساسي ترين چالش ها به شمار مي رود. هدف اصلي اين مقاله تبيين ابعاد فضا - جامعه و امنيت اجتماعي در محدوده سکونتگاه هاي غيررسمي مي باشد که براي اين منظور حاشيه جنوبي کلانشهر تهران (مطالعه موردي شهرستان اسلامشهر) انتخاب شده است. نوع تحقيق کاربردي - توسعه اي بوده و از ابزارهاي اسنادي، تحليلي، بازديدهاي ميداني، مصاحبه، تکميل و تحليل پرسشنامه براي آزمون فرضياتي استفاده شده است.
يافته هاي تحقيق نشان مي دهد که امنيت اجتماعي در سکونتگاه هاي غيررسمي تابعي از مولفه هاي فضا - جامعه و ساختارهاي اقتصادي - اجتماعي و مديريتي مي باشد و ارتقا سطح آن منوط به پيگيري و پياده سازي مجموعه يکپارچه اي از راهبردهاي کلان، ميانه و خرد مي باشد که پياده سازي رويکرد امنيت و پليس جامعه محور و حذف تدريجي رسم حاشيه نشيني و تلاش در برقراري توازن هاي ملي - منطقه اي و تقليل عوامل اثرگذار در چرخه جدايي گزيني اکولوژيکي از مهمترين آنها به شمار مي رود.