بانک مقالات علوم اجتماعی

پايين بودن ميزان مشاركت مدني شهروندان ايراني به ويژه زنان يكي از مسايل اساسي جامعه در حال گذار امروزي ايران است كه بدون شناخت موانع و برنامه ريزي در جهت ارتقاي كم و كيف آن مديريت تضادهاي اجتماعي و ساماندهي نظم و توسعه كشور اگر غيرممكن نباشد، حداقل بسيار مشكل خواهد بود. موضوع اين مقاله مشاركت مدني زنان و هدف توصيف و تحليل جامعه شناختي آن در جهت شناخت سهم هر يك از عوامل در تبيين و پيش بيني ميزان ارتقاي آن در ايران است. در بخش نظري بر اساس نتايج به دست آمده از بررسي ديدگاه ها و مرور منابع تجربي موجود يك چارچوب مفهومي تلفيقي و نوين تنظيم گرديده و در قالب آن پرسش هاي اساسي و فرضيه هاي اصلي مطرح شده است. در بخش روش شناسي نيز ضمن اشاره به تعريف مفاهيم، نحوه مقياس سازي ها و شيوه سنجش روايي و پاياني ابزار اندازه گيري، جامعه آماري، روش نمونه گيري و حجم نمونه و تكنيك هاي گردآوري و تحليل داده ها معرفي شده است. در بخش توصيف و تحليل داده ها ضمن اشاره به مشخصات محيط هاي اثباتي و هنجاري محل زندگي زنان در استان ها و شهرستان هاي كشور در سطح كلان، وضعيت خاص اجتماعي شدن زنان در محيط هاي قومي و خانوادگي در سطح مياني، و نيز ورودي هاي حاصل از فرايند اجتماعي شدن زنان از لحاظ موقعيت و نقش در جامعه، احساس از محيط هنجاري، پنداشت از اعيان فرهنگي و اجتماعي، ارزش ها و نگرش ها،‌ هويت اجتماعي، ميزان رشد نظام شخصيتي و خروجي هاي نظام شخصيتي از جمله آمادگي آنان براي عمل تشريح گرديده است. علاوه بر توصيف كم و كيف مشاركت مدني زنان رابطه آن با هر يك از عوامل فوق الذكر در سطوح كلان، مياني و خرد تحليل و سهم هر يك از عوامل اصلي در تبيين و پيش بيني تغييرات آن در سطح ايران تعيين گرديده است. در پايان بر اساس يافته هاي علمي،‌ پيشنهادهايي در قالب چند راهبرد اساسي به منظور ارتقاي كم و كيف مشاركت مدني شهروندان ايران به ويژه زنان ارايه شده است.

 نسخه قابل چاپ