بانک مقالات علوم اجتماعی

ايدئولوژي هاي جديد يا تجددي مطابق دركي كه اكنون تقريبا بين اهل نظر اجماعي است جايگزين اديان سنتي بوده و ديانت هاي دنيا گرا مي باشند. با اين حال اين ديانت هاي دنيايي در قياس با ديانت هاي كه تلاش داشته و دارند تا جايگزين آن ها شوند از جهات متعددي دچار مشكل و نقصان و دشواري اند. از مهم ترين اين نقص ها و دشواري ها عدم توانايي اين ايدئولوژي ها در ايجاد جنبش هاي اجتماعي، بسيج سياسي مردم، نفوذ گسترده، جاگير و پايدار در ميان آن ها، جلب همكاري شان و به ويژه ترغيب انسان ها به فداكاري، ايثار و جانفشاني است. اما از اين حيث در ميان تمامي ايدئولوژي هاي تجددي يك استثنا هم وجود دارد. با اين كه در قياس با اديان، ملي گرايي همچنان در رتبه پايين تر قرار دارد و بخش مهمي از توانايي و قوت خود در ايجاد حبس هاي اجتماعي و نفوذ ميان مردم، بسيج آن ها، ترغيب شان به فداكاري، گذشت و جانفشاني را وام دارآن هاست، اما به هر حال تفاوت اين ايدئولوژي در جهات مورد بحث با ساير ايدئولوژي هاي دنيا گرايانه كاملا برجسته تا حد استثنا مي باشد. بر پايه همين ويژگي هاست كه از قوت ملي گرايي در ايجاد جنبش هاي اجتماعي و تاثير تاريخي در قياس با ساير ايدئولوژي هاي تجددي سخن گفته مي شود. اين مقاله با بررسي ويژگي هاي ايدئولوژي هاي ملي گرا استدلال مي كند يك چنين تصوري در باب ايدئولوژي ملي گرايي علي رغم اين حقيقت، به خطا و اشتباه شكل گرفته است. از اين رو به جاي آن كه برله ((قوت ملي گرايي)) استدلال كند بر عليه آن و برله آن چه ((ضعف ملي گرايي)) خوانده شده به اقامه برهان مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ