بانک مقالات علوم اجتماعی

انقلاب اسلامي ايران در سال 1357 در شرايطي به پيروزي رسيد كه در كشور حاكميت چندگانه ايجاد شده بود و گروه هاي مختلفي مي توانستند حاكميت جامعه را به دست گيرند. ارتش شاهنشاهي يكي از گروه هايي بود كه فرصت تسلط بر اوضاع متشنج آن زمان را داشت. در مقاله حاضر بر آن هستيم تا علل اعلان بي طرفي ارتش را در آن موقعيت حساس بررسي كنيم. اين امر مستلزم بررسي ساختار دستگاه سركوب رژيم پهلوي است. در اين مقاله،اعلام بي طرفي ارتش به عنوان يكي از شاخص هاي ضعف دستگاه و رابطه آن با مواردي از قبيل تمرد نظاميان، فرار نظاميان از پادگان ها، اعلام همبستگي نظاميان با امام و … مورد بررسي قرار مي گيرد. بر اساس نتايج حاصل از اين تحقيق، علل و عوامل عمده ضعف دستگاه سركوب رژيم عبارتست از:
1.ساختار فرماندهي متمركز و متكي به فرد حاكم بر دستگاه كه عملا موجب انفعال سياسي دستگاه در حضور شاه و از هم گسيختگي دستگاه در شرايط عدم حضور شاه مي شود.اين گسيختگي به وسيله انقلابيون تشديد و موجب ضعف دستگاه سركوب شد.
2. تغيير نقش ارتش شاهنشاهي از نقش حافظ امنيت ملي و داخلي به عامل سياست بين المللي و ژاندارم منطقه اي-كه خود تابعي از رابطه ايران و آمريكا بود-كه نتيجه آن عدم توانايي تسلط بر اوضاع متشنج داخلي و كنترل انقلاب شد.

 نسخه قابل چاپ