بانک مقالات علوم اجتماعی

مقاله حاضر بر اساس بخشي از اطلاعات مأخوذ از پيمايش جوانان و زنان روستايي در روستاهاي استان آذربايجان شرقي تنظيم يافته است جامعه آماري را 11798 خانوار روستايي ساکن در 60 روستاي استان آذربايجان شرقي تشکيل مي دهد. بر اساس قواعد تعيين حجم نمونه 240 نفر از جوانان و زنان روستايي به طريق نمونه گيري طبقه اي با دقت احتمالي مطلوب 5% (d = 0.05) و ضريب اطمينان 95 درصد انتخاب شده اند. نتايج حاصل از آزمون فرضيات تحقيق و نيکويي برازش مدل تحليلي نشان مي دهد:
- ميزان انگيزش به کار بر حسب گروه هاي سني آزمودني ها تغيير مي کند.
- با افزايش ميزان آنومي (بي هنجاري اجتماعي)، انگيزش به کار در آزمودني ها کاهش مي يابد.
- انگيزش به کار با افزايش نياز به موفقيت (N-Ach) در آزمودني ها افزايش مي يابد.
- ميان انگيزش به کار و جنسيت رابطه معني داري به دست نيامد. بدين ترتيب انگيزش به کار بر حسب جنسيت تغيير نمي کند.
- ميزان انگيزش به کار بر حسب وضعيت اجتماعي- اقتصادي (SES) پاسخگويان تغيير مي کند.
- ميزان انگيزش به کار با افزايش انگيزه اقتصادي در آنان افزايش مي يابد.
- احساس خوداثربخشي همخواني معناداري با انگيزش به کار نشان مي دهد.
با توجه به نيکويي برازش مدل تحليلي از طريق کاربرد رگرسيون چندگانه و تحليل مسير نتايج حاصل نشان مي دهد که بر حسب ارزش بتا (Beta) متغيرهاي نياز به موفقيت، انگيزه اقتصادي، فردگرايي، آرزوها و ترجيحات شغلي، وضعيت اجتماعي- اقتصادي، رضايت از زندگي، آنومي اجتماعي و التزام به کار به عنوان تعيين کننده ترين عوامل تاثير گذار بر انگيزش به کار مطرح اند.

 نسخه قابل چاپ