پاسخ به:بانک مقالات علوم اجتماعی
یک شنبه 17 اردیبهشت 1391 8:10 PM
| 1 : مجله جامعه شناسي ايران بهار 1386; 8(1):3-51. |
| مطالعه تطبيقي - تاريخي رابطه ساختار سياسي با توسعه اقتصادي (ايران، چين و ژاپن 1920-1800) |
| چلبي مسعود,عظيمي غلام رضا |
|
مقاله حاضر به بررسي رابطه تحولات سياسي با اولين نوسازي (اقتصادي) در سه کشور ايران، چين و ژاپن مي پردازد. اين مطالعه به روش تطبيقي - تاريخي انجام گرديده است. زمان مورد مطالعه از سال هاي 1800-1920 را در بر مي گيرد. سه رويداد مهم در اين بررسي انقلاب ميجي (1868)، انقلاب مشروطه (1905) و انقلاب 1911 چين مي باشد. در اين پژوهش دو نوع ساختار سياسي عمده از هم تميز داده شده اند: يکي «پاتريمونياليزم» در مورد ايران و چين و ديگري «فئوداليزم» در مورد ژاپن. اولي مخل پيشرفت اقتصادي تشخيص داده شد، در حالي که دومي در ژاپن مانع تحولات اقتصادي نشد. در بررسي نقش نظام جهاني از دو مفهوم ادغام سياسي و ادغام اقتصادي استفاده گرديد. و در بررسي وفاق نخبگان، نخبگان در چهار گروه: نخبگان اقتصادي، سياسي، اجتماعي و فرهنگي مد نظر قرار گرفتند. يافته ها نشان مي دهد وجود ساختار سياسي فئودالي در جامعه ژاپن قبل از انقلاب ميجي، امکان شکل گيري طبقات مختلف را به وجود آورد در نتيجه در هنگام برخورد اين جامعه با نظام جهاني يکي از طبقات بالا (سامورايي ها) از بدنه قدرت جدا شده و نوسازي را آغاز ساختند در مقابل ساختار پاتريمونيالي قدرت در ايران و چين اجازه شکل گيري هيچ طبقه يکدست و متحد را نداد. در نتيجه در قرن 19 با برخورد اين دو جامعه با نظام جهاني و با ضعف ساختار متمرکز قدرت تمام گروه هاي مختلف با خواسته هاي متفاوت وارد عرصه عمومي جامعه شدند. در نتيجه دو انقلاب مشروطه و 1911 چين به آشوب و بي نظمي منجر شد. |
| كليد واژه: نظام جهاني، فئوداليسم، پاتريمونياليزم، نخبگان |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
