بانک مقالات علوم اجتماعی

طي چند سال اخير شاهد هستيم برخي از افرادي که در مقطع کارشناسي ارشد و دکتراي جامعه شناسي پذيرفته شده و به تحصيل مي پردازند، رشته تحصيلي اوليه آن ها جامعه شناسي نبوده است. کنجکاوي در اين مورد از آن جهت حايز اهميت است که شناخت ما را نسبت به وضعيت جامعه شناسي ايران و مسايل جاري آن افزايش مي دهد. هدف اصلي اين مقاله واکاوي برخي از ابعاد اين موضوع است. به اين منظور نويسنده درصدد پاسخ گويي به پرسش هاي زير است:
افرادي که رشته قبلي خود را تغيير داده و جامعه شناسي را انتخاب کرده اند از رشته قبلي خود چه ارزيابي دارند؟ اين افراد چگونه به جامعه شناسي گرايش پيدا کرده اند و در حال حاضر در ارتباط با جامعه شناسي داراي چه نوع ارزيابي ها و سوي گيري هايي هستند؟
اطلاعات اين پژوهش در چارچوب روش پيمايشي، با تکيه بر يک رويکرد اکتشافي و براساس مصاحبه با 125 نفر از دانشجويان و دانش آموختگان مقطع کارشناسي ارشد و دکتراي جامعه شناسي و پژوهش اجتماعي دانشگاه هاي دولتي در سال 1387 گردآوري شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد از يک سو ناکارآمد بودن معيارهاي تصميم گيري در هنگام انتخاب رشته تحصيلي اوليه، و ارزيابي انتقادي از رشته قبل، و از طرف ديگر شکل گيري انتظارات مثبت از تحصيل در رشته جامعه شناسي که برخاسته از شرايط ساختاري جامعه ايران و تحولات اجتماعي- سياسي مرتبط با آن است در اين فرايند نقش قابل ملاحظه اي داشته است.

 نسخه قابل چاپ