بانک مقالات علوم اجتماعی

در جستجوي برکت در قرن بيست و يکم؛ برنامه ريزي سيستمي، مسايل توسعه و دانش بومي ياري گري
واره سازماني است سنتي، غيررسمي، کهن و گسترش يافته در اغلب مناطق ايران، با کارکردهاي مرکب، که از تلاقي برخي گونه هاي تعاوني بسيار کهن و ماقبل تاريخي، زاده شده و به خاطر اقتصادي کردن دام داري معيشتي و نيمه معيشتي در زمينه توليد فرآورده هاي شيري (رساکردن ميزان شير و سازمان دهي روند استفاده بهينه از شير و نيروي کار و صرفه جويي در اين دو عامل) و به خاطر ماهيت شير و زمينه فرهنگي و تقدس شير و برآوردن برخي نيازهاي اجتماعي – رواني هم وارگان، تا به امروز تداوم يافته است.
ظاهرا، همانند ديگر سنت هاي ياري گري در جوامع محلي ايران، واره نيز راه حلي اجتماعي و فرهنگي براي استفاده مشارکتي (و با بهره وري بالاتر) از منابع بوده است. طرز کار واره، به طور ساده و خلاصه، چنين است که در طول فصل شيردهي دام، تعدادي از زنان دام دار، شيرهاي اندک خود را به نوبت «يک کاسه» مي کنند. يک کاسه کردن شيرهاي اندک به فرد فرد دامداران خرد اجازه مي دهد که محصولات لبني مورد نياز خود را توليد کنند. البته اين توصيفي بسيار «ساده شده» از واره است کما اين که جنبه هاي اجتماعي و فرهنگي واره، مانند مراسم افتتاح واره، مقررات و قواعد گردش شير، معيارها و روش هاي اندازه گيري شير، ملاحظات جدي در انتخاب هم وارگان و غيره که در کتاب واره به تفصيل آمده است. نشان گر تنوع و گوناگوني وسيعي (در تمامي اين زمينه ها) در ميان واره هاي مطالعه شده سراسر کشور است ...

 نسخه قابل چاپ