بانک مقالات علوم اجتماعی

اين گفتار مروري است بر خلقيات ايرانيان در آيينه نوشته هاي ژاپني ها. مي توان تصور کرد که در مقايسه با مسافران ديگر کشورها که از چند صد سال پيش به ايران آمده و سفرنامه نوشته اند، ژاپني ها با شيوه و منش خاص ملاحظه انديش و محافظه کار خود کمتر اظهارنظر صريح و روشن، به ويژه در انتقاد از احوال و رويدادها يا کار و کردار مردم کرده اند. اما چون از سويي بيشتر ژاپني هاي نسل هاي پيش براي کار و ماموريت به ايران آمده و به هر روي مي بايست گزارشي به دستگاه متبوع خود مي داده اند و از سوي ديگر هم سفرنامه يا خاطره نويسي آنها به ژاپني بوده (و احتمال نمي رفته است که ايرانيان، دست کم در آينده نزديک، از محتواي آن آگاه شوند) فکر و احساس واقعي خود را به قلم آورده اند. پيداست که هر چه به زمان حاضر نزديک تر مي شويم، مسافران و ايران پژوهان ژاپني با همه تلخ و شيريني که در زندگي ميان ايرانيان چشيده اند، قلم را کمتر به راه انتقاد گردانده و در سخن از کم و کاستي ها و آن چه که براي شان ناپسند و ناگوار نموده است به اشاره و کنايه بسنده کرده اند ...

 نسخه قابل چاپ