بانک مقالات علوم اجتماعی

رژيم‌ هاي برآمده از انقلاب ‌ها با دو الگوي تداوم و عدم تداوم رو به‌ رو هستند. در انقلاب اسلامي ايران، جمهوري اسلامي به عنوان دولت - ملت در صحنه بين المللي توانست در مقابل بحران ‌‌هاي سياسي خود را حفظ کند و به مدت سي سال تداوم داشته باشد. مساله اصلي مقاله بر اين امر تاکيد دارد که چه عواملي موجب تداوم سياسي رژيم جمهوري اسلامي شد. در پاسخ به اين مساله، ابتدا ادبيات نظري مورد كنكاش قرار مي‌ گيرد و سپس بر اساس روش موردي و تاريخي تلاش مي ‌شود تا پاسخ شايسته به اين مساله ارايه گردد. نتايج بررسي تجربي و آزمون فرضيه‌ ها نشان داد که:
1- امام خميني در كشمكش ‌هاي بين گروهي و درون گروهي از موقعيت بلامنازع در جريان ‌هاي بعد از انقلاب برخوردار بود. گروه ‌ها براي تحقق اهداف خويش تلاش مي ‌كردند خود را با رهبر تطبيق دهند. رهبر از طريق دولت سازي، حل بحران ‌‌ها و تدوين قوانين خاص توانست در تداوم رژيم نقش به‌ سزايي داشته باشد.
2- در انقلاب اسلامي، حزب جمهوري اسلامي قوي ‌تر از ساير نيروهاي اجتماعي و احزاب بود. حزب جمهوري اسلامي توانست نهادهاي دولتي را در اختيار خويش گيرد، قواعد سياسي جديد (قانون اساسي و قوانين) را بنا نهد و نيروهاي مخالف را حذف کند. فعاليت حزب جمهوري اسلامي تا حدودي همسو با رهبر انقلاب بود و از اين طريق در تداوم رژيم نقش به‌ سزايي داشت.

 نسخه قابل چاپ