بانک مقالات علوم اجتماعی

مقاله حاضر به توصيف ويژگيهاي زباني دو کودک دوقلو عقب مانده ذهني و منزوي به لحاظ اجتماعي و فيزيکي پرداخته است. از آنجا که وضعيت اين دو کودک از جمله موارد بسيار نادري است که از سوي زبانشناسان و روانشناسان زبان گزارش شده است يافته هاي مقاله هم به لحاظ توصيفي و هم به لحاظ نظري حائز اهميت است. داده هاي زباني بررسي شده حاکي از آن است که با وجود بهره هوشي کم و ارتباط زباني اندک آن دو کودک با ديگران توانش زباني شکل گرفته در آنها چشمگير است. ليکن دانش و معلومات غير زباني آنها بسيار محدود است. اين يافته ها مويد فرضيه "حوزه اي بودن" ذهن است، زيرا بر اساس آن فرضيه توانائي هاي ذهني هر فرد هر کدام حوزه اي مستقل است و نارسائي در يک حوزه الزاما به کاستي در حوزه ديگر نمي انجامد. همچنين يافته ها همسو با تفکر "عقل گرائي دکارتي" است که مدعي است (بخشي از) دانش زبان فطري و ذاتي است. فرضيه و تفکر فوق الذکر از مباني روش شناختي و فلسفي زبانشناسي زايشي مي باشد.

 نسخه قابل چاپ