بانک مقالات علوم اجتماعی

امام علي بن ابي طالب (ع) در فصاحت و بلاغت بي مانند و در خطابه و سخنوري مشهور خاص و عام است. سخنان زيبا و پرمحتوا و آموزنده او از روزگار زندگي پربار اميرالمومنين (ع) به بعد، مورد توجه اديبان و سخن شناسان و بزرگان علم و ادب بود، تا اينکه اديب و دانشمند و سخن شناس بزرگ سيد رضي، در پايان قرن چهارم، گزيده اي از سخنان آن بزرگواران را در کتابي به نام «نهج البلاغه» گرد آورد.
نهج البلاغه که هم از جهت محتوا پرمعنا، و هم از لحاظ الفاظ زيباست، از همان آغاز، توجه سوارکاران ميدان بلاغت را به خود جلب کرده است. بزرگان دانش زيبايي شناسي و هنر سخنوري، صنايع بديعي و بياني را از سخن امام دريافته اند. سخنش، بطور طبيعي و بي هيچ تکلف و تصنعي، سرشار از آفرينش هاي هنر معاني و بيان و بديع است. و تصوير آفريني، در اين کتاب بزرگ از ديگر هنرها برجسته تر به نظر مي رسد.
در اين نوشتار به نمونه هايي از تصوير آفريني در نهج البلاغه اشاره و بحث شده است

 نسخه قابل چاپ