بانک مقالات علوم اجتماعی

هدف از مطالعه حاضر، مقايسه ارزشيابي رفتار دانش آموزان از نظر خودشان، معلمان و والدين آنها است. بدين منظور از يک مطالعه بزرگ که 1784 دانش آموز (در مقطع ابتدايي و راهنمايي) در شهر شيراز را شامل مي شود، تعداد 220 دانش آموز که مقياس هاي درجه بندي رفتار به وسيله خود دانش آموز، معلم و والدين آنها تکميل شده بود، مورد بررسي قرار گرفتند. جهت کسب اطلاعات، از نيمرخ درجه بندي رفتار براون و هاميل (1978) يعني سه مقياس رفتار به وسيله خود دانش آموز، معلم و والدين، استفاده شد. پايايي و روايي مقياس هاي مورد استفاده در تحقيق حاضر مورد تأييد قرار گرفت. نتايج به دست آمده نشان داد که ما بين زير مقياس هاي نمونه پرسشنامه دانش آموز (خانه، مدرسه و همسالان) همبستگي مثبت و معني داري (P<0.001) وجود دارد و حاکي از اعتبار سازه اي نمونه دانش آموز مي باشد. به علاوه ما بين ارزشيابي رفتار خود دانش آموز با ارزشيابي والدين با ارزشيابي معلم از رفتار دانش آموز همبستگي مثبت و معني داري (P<0.01) به دست آمد، در حالي که ما بين ارزشيابي والدين و ارزشيابي معلم از رفتار دانش آموز، رابطه معني داري به دست نيامد. جهت بررسي تفاوت ميانگين هاي ارزشيابي رفتار از نظر خود دانش آموز، معلم و والدين آنها، از تحليل واريانس چند متغيره طرح هاي تکراري (MANOVA) استفاده شد و تفاوت ما بين کليه ميانگين ها معني دار بود. هم چنين تفاوت هاي فوق در دو گروه دانش آموزان پسر و دختر به طور جداگانه مورد بررسي قرار گرفت و يافته ها نشان داد که بين (خود - ارزشيابي) رفتار دانش آموز با ارزشيابي والدين و ارزشيابي معلم از رفتار دانش آموز همبستگي وجود دارد. به عبارت ديگر، ارزشيابي والدين و معلم با خود ارزشيابي دانش آموز همسويي دارد. به منظور بررسي تفاوت نظرات سه گروه (دانش آموز، والدين و معلم) بررسي ميانگين نمرات ارزشيابي رفتار نشان داد که معلمان رفتار دانش آموزان را مطلوب تر از دو گروه ديگر ارزيابي مي کنند و برعکس، والدين ارزيابي پايين تري از رفتار فرزندانشان نسبت به معلمان و خود فرزندانشان دارند. در پايان نتايج مورد بحث و بررسي قرار گرفت و پيشنهادهاي لازم ارائه گرديد.

 نسخه قابل چاپ