بانک مقالات علوم اجتماعی

هدف اين مقاله، بررسي و بيان منابع و قواعدي است كه اهل عرفان و حكمت و معبران، درتاويل و تعبير رويا از آنها استفاده مي كردند. اگر رويا را به يك متن تاويل پذير تشبيه كنيم، دريافت مي شود كه خوابگزاران قديم، در تاويل اين متن، هم به عبارات متن يا نمادها، هم به احوال نويسنده متن و هم به اوضاع تاريخي و شرايط اجتماعي وي نظر داشتند. به سخني ديگر، خوابگزاران قدما برسه پايه قرار داشت: نمادهاي رويا، احوال بيننده رويا و شرايط زمان و مكاني اي كه رويا در آن ديده شده است.
خوابگزاران قديم در تعبير و تاويل نمادهاي رويا، به منابع و ماخذي استناد مي جستند؛ قرآن مجيد و احاديث و امثال، از مهمترين منابع آنان در تعبير رويا بود. يافتن تناسب هاي ميان نمادها و معني آنها، از طريق عقل يا دل نيز از راه هاي پي بردن به مفهوم و معني صور ظاهر شده در رويا، بود. توجه به احوال بيننده رويا نيز در تاويل و تعبير نقش به سزايي داشت. از اين رو، دين، زبان و حرفه رويا بين، به هنگام تعبير، مورد سوال قرارمي گرفت. به جز توجه به احوال شخصي كه خواب ديده است، زمان و مكان ديدن رويا، در تعبير و تاويل نقش مهمي ايفا مي كرد.
در اين مقاله، ضمن بررسي و تحليل منابع و قواعد رويا ازديدگاه قدما، نظريه هاي روانكاوان معاصر نيز در پاره اي موارد، نقل شده است.

 نسخه قابل چاپ