بانک مقالات علوم اجتماعی

قرن نهم در تاريخ ادب فارسي بسيار حائز اهميت است. در اين قرن، شاعران و نويسندگان زيادي به ظهور رسيدند و اشعار و نوشته هاي فراواني را خلق كردند. از آن جا كه اين قرن مقدمه اي براي شروع سبك هندي و آغازصنعت سازي و مضمون پردازي فراوان و انتزاعي در ادب فارسي است، تنوع زبان و مضمون در آثار اين دوره بسيار به چشم مي خورد. شاعران اين عصر، به انواع ادبي توجه خاصي مبذول داشتند و به خلق مضامين و انواعي پرداختند كه برخي از آنها كمتر مورد نظر شعراي اعصار گذشته بود. از جمله انواعي كه شاعران اين دوره بدان روي آوردند، حمد و مدح و منقبت، مرثيه، شكواييه، شعر اطعمه و اشربه، معما، ماده تاريخ و داستان سرايي است. برخي از اين انواع، از جمله شعر اطعمه و اشربه، ابتكار اين دوره است و پيش از آن سابقه نداشته است و برخي ديگر در ادوار گذشته كم و بيش ديده شده و پس از آن نيز به كار رفته است. ابتكاراتي كه در انواع شعر اين دوره صورت گرفته، بيشتر مربوط به شعر شاعران شيراز است؛ بنابراين عنوان تحقيق در اين مقاله، انواع ادبي در شعر شيرازعصر تيموري قرار داده شده تا به طور مشروح، به مهمترين انواع ادبي اين دوره پرداخته شود.

 نسخه قابل چاپ