بانک مقالات علوم اجتماعی

سفر همواره مضموني بسيار رايج و پرکاربرد در آثار منظوم و منثور ادبي بوده است. با رواج تصوف، صوفيان براي تهذيب مريدان، آنان را به سفرهايي طولاني وادار مي کردند، اما به مرور اين انديشه مطرح شد که سفر باطني يا در اصطلاح سير انفس در تحقق کمال و تهذيب نفس بسيار موثرتر واقع مي گردد؛ از اين رو غالبا در صورت عدم امکان سير انفس، سير آفاق مطلوب محسوب مي شد. با ورود تصوف به شعر، بسياري از انديشه ها و تعاليم صوفيان وارد حوزه شعر شد. در اين ميان صائب تبريزي چه به سائقه هاي شخصي و چه به سبب تاثير پذيري عميق از مولانا، پاره اي از اين تعاليم را دست مايه مضمون هاي شاعرانه قرار داده است. از جمله در قالب تشبيهات و تصاويري زيبا و نيز در خلال تعبيرات متنوع در خصوص سفر باطني يا سيرانفس سخن گفته است.

 نسخه قابل چاپ