بانک مقالات علوم اجتماعی

در مقاله حاضر که تحقيق در زيبايي شعر به روش کتابخانه هاي انجام گرفته، ابتدا به تعريف زيبايي و پيدايش زيبايي شناسي به عنوان يکي از شاخص هاي علوم و نظر فيلسوفان اخير درباره آن مي پردازيم، سپس بحث زيبايي شعر را در محورهاي زبان و موسيقي و تخيل و محتوا پي مي گيريم.
زيبايي و زيباشناسي از زمان هاي قبل از سقراط به صورت موضوعي فرعي مورد توجه هنرمندان و هنرشناسان و فلاسفه بود تا اين که در قرن هجدهم باوم گارتن آن را به عنوان شاخه اي از علوم ثبت کرد. سپس فشنر زيبايي شناسي را بر اساس بررسي تجربي يا استقرايي آثار هنري پايه گذاري و روش هايي وضع کرد که هنوز در سراسر جهان به کار مي رود.
به لحاظ آن که شعر نيز يک هنر متعالي ارزيابي مي شود و هر اثر هنري در بنيان خود زيباست، مي توان آن را از ديدگاه زيبايي شناسي بررسي کرد. در شعر ظهور هر عاطفه و احساس در قالب زباني مخيل شکل مي گيرد و با موسيقي مناسب و هماهنگ، توان تاثير و القا پيدا مي کند. بنابراين چنان که نتيجه بحث نشان مي دهد زيبايي زبان، موسيقي و تخيل در بخش روساخت، و زيبايي محتوا در بخش ژرف ساخت، ارکان سازنده زيبايي شعر است.