بانک مقالات علوم اجتماعی

گويش هاي يك زبان در واقع گونه هايي از آن زبان هستند كه از لحاظ آوايي، دستوري و واژگاني تفاوت هايي با يكديگر دارند.
گويش هاي بوشهري، يكي از گويش هاي ايراني نو و از گروه گويش هاي جنوبي ايراني است. ويژگي هاي آويي اين گويش ها نشان مي دهد كه به شاخه ي زبان هاي ايراني جنوب غربي تعلق دارند. گويش هاي بوشهري مانند بسياري از گويش هاي ايراني،‌ زير نفوذ فارسي معيار بوده است و واژه هاي آرامي،‌ عربي،‌ سرياني، تركي، مغولي،‌سنسكريت (هندي) لاتين، انگليسي،‌ايتاليايي،‌ فرانسوي، پرتغالي، ‌و هلندي در اين گويش وارد شده است. هدف مقاله، بررسي توصيفي واژه هاي دخيل انگليسي در گويش هاي بوشهري است. در اين پژوهش، 154 واژه دخيل مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفته اند و از دو نوع روش تحقيق استفاده شده است: نخست از روش تحقيق ميداني كه با استفاده از ضبط صوت با گويش وران مصاحبه به عمل آمده است و اطلاعات مورد نياز بر روي نوار ضبط شده است. و ديگر از روش تحقيق كتابخانه اي استفاده شده است. در اين روش با مراجعه به منابع مكتوب ريشه واژگان و معادل يابي فارسي نو، به دقت صورت گرفته است.
نتايج تحقيق، نشان مي دهد كه اكثر گويش وران از ريشه و اصل وام واژگان آگاهي و شناخت ندارند و بسياري از اين واژه ها هنوز متداول و رايج است،‌ اما با نفوذ رسانه هاي گروهي و عمومي از قبيل مطبوعات و صدا و سيما و فارسي معيار اين واژگان در بين نسل جوان و تحصيل كرده روبه فراموشي است و اين به نوبه ي خود ارزش و اهميت اين تحقيق را نشان مي دهد.
ديگر اين كه گويش هاي بوشهري، واژه هاي دخيل را غالبا تغيير داده و با دستگاه آوايي خود تطبيق مي دهد و به رنگ گويشي در مي آورد.
سپس در برخي از وام واژه ها، در مقايسه با صورت اصلي واژه ها، از نظر معنايي نيز دگرگوني هايي صورت گرفته است.

 نسخه قابل چاپ