بانک مقالات علوم اجتماعی

مقاله حاضر معضل بيكاري دانش آموختگان و مهاجرت نخبگان را با كاربرد نظريه توسعه ناموزون آموزش عالي تحت بحث و بررسي قرار مي دهد. نظريه پردازان آموزش عالي در غرب توسعه آموزش عالي را با استفاده از مفهوم توده اي شدن آموزش عالي توضيح مي دهند. افزايش مشاركت مردم در آموزش دانشگاهي بعد از جنگ جهاني دوم به گسترش كمي آموزش عالي در غرب انجاميد و با توجه به چرخش هاي ده گانه تنوع كاركردها، تغيير نيم رخ اجتماعي جمعيت هاي دانشجويي، آموزش حرفه اي، تنش بين آموزش و پژوهش، هم چنين تنوع منابع تأمين اعتبارات آموزش عالي، و پيدايش ديوان سالاري اثربخش در اداره دانشگاه ها، يك شيوه پويا و جديد توليد دانش شكل گرفت كه از حيث شاخص هاي اجتماعي (جنسيتي، طبقاتي، جغرافيايي، سازماني، بخشي و …) توزيع يافته بود. بدين ترتيب توسعه آموزش عالي و نظام توليد دانش در غرب از ويژگي توزيع متعادل اجتماعي برخوردار است. اين مقاله با بررسي آمارهاي آموزش عالي ايران نشان مي دهد كه در دو دهه اخير آموزش عالي از حيث كمي به طور شتاباني گسترش يافته است؛ در حالي كه از حيث شاخص هاي توزيع اجتماعي داراي وضعيت نامطلوبي است. الگوي ويژه توسعه آموزش عالي در ايران، با ابداع مفهوم "توده اي شدن متراكم آموزش عالي" بيان مي شود و به عنوان يك الگوي ناموزون توضيح داده مي شود. توسعه ناموزون نظام دانش به نوبه خود از الگوي ناموزون توسعه كشور تاثير پذيرفته است. اين مقاله علاوه بر توصيف ويژگي هاي توسعه آموزش عالي و نظام دانش در ايران، تاثير ويژگي عدم توزيع اجتماعي دانش را در ناتواني بخش هاي اقتصادي ـ اجتماعي (به منظور جذب سرمايه هاي انساني)، تجزيه و تحليل مي كند. بخش پاياني اين مقاله ضمن نتيجه گيري از مباحث نظري و بررسي هاي آماري،‌ براي رفع ناموزوني هاي موجود، راه كارهايي را براي پيوند آموزش عالي با فرآيندهاي توسعه اجتماعي ـ‌ اقتصادي كشور پيشنهاد مي كند.

 نسخه قابل چاپ