بانک مقالات علوم اجتماعی

مهم ترين دستاورد بشر در قرن بيستم افزايش اميد به زندگي بود. در ايران براساس آخرين آمار سرشماري كشور، جمعيت سال مندان بالاي 60، سال نزديك به 4 ميليون نفر بوده است. گروهي از اين جمعيت سال مند، افراد شاغل در بخش دولتي بودند كه اكنون به مرحله بازنشستگي رسيده اند. بازنشستگان در مقايسه با ديگران عموما از وقت آزاد بيشتري برخوردارند و گذران اين وقت آزاد براي آنان اگر به صورت مفيد و رضايت بخش نباشد، عمدتاً كسالت، افسردگي و نااميدي به دنبال خواهد داشت. بررسي چگونگي دسترسي و بهره مندي اين قشر از جامعه به اين گونه فعاليت ها، به منظور سامان بخشيدن به اين اوقات، يك اولويت به نظر مي رسد. به اين منظور مطالعه اي با حضور 384 نفر از بازنشستگان كشوري شهر تهران با استفاده از پرسش نامه طراحي و اجرا شد.
دسترسي به بستگان و آشنايان با 65.9 درصد، و سينما با 9.4 درصد، به ترتيب بيش ترين و كم ترين فراواني را داشت؛ اين در حالي است كه بهره مندي از اين دو فعاليت به ترتيب 72.7 و 3.1 درصد بود. در تجزيه و تحليل چند متغيره بهره مندي از ديدار بستگان با هيچ كدام از فاكتورهاي تحت بررسي ارتباط معني داري يافت نشد. حال آن كه بهره مندي از سينما با جنسيت بازنشستگان رابطه معني داري داشت (P=0.002) به طوري كه زنان بيش تر از سينما بهره مند شده بودند. در بين عوامل مختلف شغل پس از بازنشستگي، حقوق ماهيانه و مقدار فراغت طي 24 ساعت بيش ترين ارتباط را با خدمات ويژه اوقات فراغت داشت. علي رغم تمام اين مسائل به نظر مي رسد عدم برنامه ريزي صحيح براي زمان فراغت مهم ترين نقش را در اين هنگام ايفا مي كند.

 نسخه قابل چاپ