بانک مقالات علوم اجتماعی

برخلاف نظريه هاي سنتي كه تجارت را ناشي از مزيت مطلق يا مزيت نسبي يك كشور در توليد كالاها مي دانستند يا اين كه معتقد بودند وفور عوامل با ايجاد مزيت نسبي، كالاهاي قابل صدور را براي يك كشور مشخص مي كند، ليندر اين فرضيه را مطرح مي سازد كه شباهت تقاضا در كشورها تعيين كننده تجارت آن ها با يكديگر است. وي سطوح درآمد سرانه را شاخص مشابهت تقاضا در نظر مي گيرد. در اين مقاله هدف ما آزمون فرضيه ليندر است. براساس اين فرضيه افزايش شكاف درآمد سرانه بين دو كشور باعث كاهش حجم تجارت اين دو كشور با يكديگر، و كاهش شكاف درآمد سرانه بين دو كشور باعث افزايش حجم تجارت دو كشور با يكديگر مي شود. براي آزمون فرضيه، ما دو روش ساده و يك روش اقتصادسنجي را انتخاب كرده ايم. ابتدا دوره مورد بررسي را به دو دوره 1357-1353 و 1381-1358 تقسيم نموده ايم. در روش اول نشان داده ايم كه در دوره اول ده شريك عمده تجاري ايران كشورهاي پيشرفته صنعتي غرب بودند درحالي كه در دوره دوم، كشورهاي آسيايي، كشورهاي غربي را جايگزين كردند. در روش دوم نشان داديم كه سهم تجارت ايران با كشورهاي آسيايي در دوره دوم نسبت به دوره اول افزايش و سهم تجارت كشورهاي اروپايي كاهش يافته است.
در روش سوم با رگرسيون «Panel Data» نشان داديم كه ضريب متغير مستقل (درآمد سرانه) براي كشورهاي گروه اول (صنعتي پيشرفته) منفي است (يعني افزايش شكاف درآمد سرانه باعث كاهش صادرات به اين كشورها شده) و براي كشورهاي گروه دوم (آسيايي) نيز منفي مي باشد (يعني كاهش شكاف درآمد سرانه باعث افزايش صادرات به اين كشورها شده است). بنابراين فرضيه ليندر را براي اقتصاد ايران نمي توان رد كرد.

 نسخه قابل چاپ