بانک مقالات علوم اجتماعی

عمده تحليل هاي مرتبط با فقر مبتني بر رويكردي است كه مي بايست آن را رويكردي «درآمد محور» بناميم. تعريف فقر، روش هاي اندازه گيري آن و نهايتا سياست هاي اجتماعي و اقتصادي معطوف به فقر نيز به نوبت خود از نگاه «درآمد محوري» تاثير مي پذيرند. در تحليل هاي رايج، فقر عبارت است از كمبود درآمد كافي، كه ما آن را «فقر درآمدي» مي ناميم؛ متعاقب آن مباني سنجش فقر و راهكارهاي مقابله با آن مبتني بر عنصري به نام درآمد خواهد بود. اين تحليل ها همان طور كه نشان خواهيم داد از نواقص و نارسايي هايي رنج مي برند. در صورتي كه اگر فقر را موضوعي قابليتي بدانيم نه درآمدي، آن گاه مي بايست فقر را به مثابه محروميت از قابليت، يعني توانايي خروج از وضعيت فقر تعريف كنيم. در اين مقاله مي كوشيم ضمن تبيين «فقر قابليتي» ملهم از انديشه هاي پرفسور آمارتيا سن، زواياي افتراق و تمايز آن را در تعاريف و روش هاي اندازه گيري فقر و تاثير آن در ساير تحليل ها و سياست هاي اقتصادي با رويكردهاي رايج مطمح نظر قرار دهيم.