بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: در اين پژوهش عمده ترين عوامل خانوادگي مرتبط با كودك آزاري به منظور ارايه راهكارهاي علمي و كاربردي به خانواده ها و مسوولان، جهت پيشگيري و كنترل اين آسيب اجتماعي پنهان، مورد بررسي قرار گرفته است.
روش: پژوهش حاضر، از نوع مورد ـ شاهدي است. جامعه آماري، كليه والدين داراي فرزند محصل در يكي از مدارس مقطع راهنمايي منطقه 15 آموزش و پرورش شهر تهران مي باشد. روش نمونه گيري، خوشه اي چندمرحله اي است. نمونه پژوهش را دو گروه والدين آزارگر (گروه مورد) و غيرآزارگر (گروه شاهد) تشكيل مي دهد .براي گردآوري اطلاعات از روش مصاحبه منظم و پرسشنامه استفاده شد.
يافته ها: تجربه خشونت در خانواده خاستگاه، تعارض بين والدين، انزواي اجتماعي والدين و بعد خانوار در گروه والدين آزار گر به مراتب بيش از والدين غير آزارگر است اما آگاهي از ويژگي هاي دوران رشد كودك و دسترسي به حمايت هاي اجتماعي والدين آزار رسان، كمتر از گروه مقايسه است و اين تفاوتها از نظر آماري معنادار مي باشد. از نظر متغيرهاي اعتماد به نفس والدين و طبقه اجتماعي خانواده، تفاوت معناداري بين دو گروه مشاهده نگرديد.
نتايج: آگاهي والدين از ويژگي هاي دوران رشد كودك و دسترسي به حمايت هاي اجتماعي با اعمال خشونت آنها عليه كودكان، رابطه معكوس دارد و تجربه خشونت والدين در خانواده خاستگاه، انزواي اجتماعي والدين، تعارضات و اختلافات زناشويي و بعد خانوار با آزار كودكان توسط والدين رابطه مستقيم دارد. پيشگيري از اين آسيب اجتماعي نيازمند ارتقاي آگاهي والدين، آموزش مهارت هاي فرزند پروري، شناسايي و حمايت از خانواده هاي در معرض آسيب است.

 نسخه قابل چاپ