بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: امروزه رويكرد پيشگيري اجتماع محور و ارتقاء سلامت رواني ـ اجتماعي در ايران به جايي رسيده است كه نياز به نشان دادن اعتبار و اثربخشي فعاليتها براي گسترش موقعيت كنوني آن شديدا احساس مي شود. اين تحقيق، فرآيند، برآيند، اثر نهايي و چگونگي تحقق اهداف و نيز فعاليتهاي برنامه پيشگيري اجتماع محور در استان آذربايجان شرقي را ارزشيابي نموده است.
روش: اين مطالعه به روش «شبه تجربي» از نوع پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل همسان انجام شده است. 5 محله تحت پوشش برنامه (در بدو تاسيس) به عنوان گروه آزمايش و همين تعداد محله همسان به عنوان گروه كنترل انتخاب شده اند.
يافته  ها: آزمون تفاوت ميانگينها، اثر مداخله بر نگرش و كيفيت زندگي را نشان مي دهد، در حالي كه اثر بر ميزان بروز معني دار نيست. تحليل پراکنش (آناليز واريانس) دو راهه اثر اصلي نگرش و كيفيت زندگي را معني دار و اثر تقابلي را تنها براي كيفيت زندگي معني دار گزارش كرده است. با آزمون تحليل مميزي مشخص شد گروه بندي داراي قاعده مبتني بر ضرايب متغيرهاست و در مجموع 61% افراد دو گروه آزمايش و كنترل، به درستي از هم تفكيك شده اند. مقدار مشاركت و تحقق اهداف در حد زياد گزارش شده است.
بحث: برخلاف مدل منطقي سنتي كه در آن عمل محله اي (در يك رابطه خطي) از طريق نگرش، موجب كاهش بروز و از آن طريق موجب ارتقا كيفيت زندگي مي شود، نتيجه اين پژوهش فرضيه رابطه غيرخطي را مطرح مي كند.

 نسخه قابل چاپ