بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: رفاه اجتماعي به عنوان مجموعه اي سازمان يافته از قوانين، مقررات، برنامه ها و سياست ها که در قالب موسسات رفاه و نهادهاي اجتماعي به منظور پاسخگويي به نيازهاي مادي و معنوي و تامين سعادت انسان اريه مي شود، يکي از جنجال برانگيزترين موضوعاتي است که پيرامون آن مباحث و آراء گوناگوني ابراز شده است. از طرف ديگر با توجه به سطح توسعه يافتگي ملل، رژيم هاي رفاهي مختلقي در جهان معاصر ظهور كرده اند. در اين نوشتار ابتدا با توجه مفهوم کالايي زدايي (decomodification)  به بررسي و تحليل انواع رژيم هاي رفاهي با تاکيد بر دولت رفاه مي پردازيم و در ادامه جايگاه نظام رفاهي ايران بررسي مي شود.
روش: نوشتار حاضر، تحليلي ـ توصيفي و مبتني بر نظريه هاي اقتصاد رفاه و اقتصاد بخش عمومي بوده و در آن از منابع كتابخانه اي استفاده شده است.
نتايج: بين رفاه اجتماعي و سطح توسعه يافتگي يک کشور اين ـ هماني وجود دارد. سه نوع رژيم رفاهي در حال حاضر قابل تشخيص است که عبارت اند از دو رژيم فرا رفاهي عدم تامين و تامين غيررسمي و ديگري رژيم دولت رفاه. رژيم اخير خود شامل سه رويکرد پسماندي، مشارکتي و حداکثري است که اين تقسيم بندي مبتني بر نظريه همگرايي است. به رغم انتقاداتي كه از رژيم دولت رفاه صورت گرفته اين رژيم به عنوان کارآمدترين رژيم در ايجاد رفاه حداقلي ابناء شناخته شده است. رژيم رفاهي در ايران رژيم دولت رفاه نيست.

 نسخه قابل چاپ