بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: در اين پژوهش رابطه بين توسعه فرهنگي و توسعه اجتماعي، با استفاده از روش تحليل ثانويه داده ها، مورد بررسي قرار گرفته است.
روش: داده هاي آماري اين پژوهش از يافته هاي پژوهش هاي تجربي سال هاي اخير، به ويژه پيمايش ملي پيمايش ملي رفتارهاي فرهنگي ايرانيان در سال 1378 و پيمايش هاي ملي ارزش ها و نگرش هاي ايرانيان در سال هاي 1379 و 1382، استخراج شده اند. براي سنجش توسعه فرهنگي عناصري همچون دانش، آگاهي و اطلاعات گوناگون سياسي، اجتماعي و فرهنگي، كه به واسطه مطالعه يا استفاده از رسانه هاي ارتباطي گوناگون به دست مي آيند، مورد بررسي قرار گرفته اند، و براي سنجش توسعه اجتماعي نيز عناصري همچون ميزان روحيه مشاركت جويي در گروه ها و تشكل هاي اجتماعي، تحقق عدالت، آزادي، امنيت، آسايش و رفاه در جامعه و احساس تحقق چنين عناصري در جامعه از سوي افراد جامعه، وفاداري افراد به جامعه و تلاش براي آباداني آن مورد نظر بوده اند.
يافته ها: اين پژوهش نشان مي دهد كه توسعه فرهنگي در ايران با موانع متعددي همچون آسيب هاي هويتي و فرهنگي، فقدان روحيه فردگرايي، در معناي اصالت فرديت، فقدان شرايط تكثر فكري و فرهنگي و ضعف سرمايه فكري و فرهنگي، مواجه است. مسلما چنين پديده اي مي تواند نقش اساسي در عدم توسعه اجتماعي داشته باشد.
نتايج: فرض اساسي اين پژوهش اين است كه فرهنگ يك متغير بسيار مهم در دگرگوني هاي اجتماعي است؛ در نتيجه، تحقق توسعه فرهنگي پيش شرط بنيادي توسعه اجتماعي است. ديدگاه هاي نظري و يافته هاي پژوهش هاي تجربي در ايران، به ويژه پژوهش حاضر، نيز اين قضيه را مورد تاييد قرار داده اند.

 نسخه قابل چاپ