بانک مقالات علوم اجتماعی

طرح مساله: بيكاري، اگرچه موضوعي است كه همواره از آن به عنوان معضلي اقتصادي اجتماعي ياد گرديده و سعي مي شود تا دلايل بروز آن با استفاده از تئوري هاي متفاوتي تبيين گردد اما، آن چه بيش از اين موضوع اهميت دارد طول دوره اي است كه طي آن فرد بيكار به دنبال شغل است. بر اين اساس، مي توان حتي شرايطي كه در آن نرخ بيكاري بالا با دوره هاي بيكاري كوتاه مدت اتفاق مي افتد را تصور نمود و از اين رو، شناسايي عوامل موثر بر طول دوره بيكاري و در نتيجه تئوري هايي كه بتواند تبيين كننده چنين موضوعي باشد از اهميت به سزايي برخودار است. مساله اي كه دست يابي به پاسخ آن، هدف اصلي اين مقاله را تشكيل مي دهد.
روش: داده هاي اين پژوهش از طريق مطالعه اي ميداني و با استفاده از تكنيك پرسش نامه از نمونه اي با حجم 426 از جامعه 68096 نفري كه به عنوان افراد بيكار جوياي كار در يكي از ادارات كار و امور اجتماعي استان يزد طي دوره زماني سال هاي برنامه سوم توسعه (83-1379) ثبت نام نموده اند، جمع آوري گرديده و با استفاده از مدل هاي وايبل، نمايي، لگ نرمال و لگ لجستيك تحليل گرديده است.
يافته ها: بر اساس يافته هاي اين پژوهش، در ميان مدل هاي وايبل، نمايي، لگ نرمال و لگ لجستيك، مدل لگ لجستيك مدل مناسب تري جهت تحليل دوره بيكاري محسوب گرديده و بر اين اساس، متغيرهاي سن (با تاثير مثبت)، تعداد افراد تحت تكفل، تجارب شغلي و سطح تحصيلات (با تاثير منفي)، داراي تاثيري معني دار بر دوره بيكاري است. اين بدان معني است كه متوسط دوره بيكاري با سطح تحصيلات رابطه اي معكوس داشته و تجارب شغلي افراد جوياي كار، اين متوسط را كاهش مي دهد. بر خلاف تصور، نتايج اين پژوهش مبين آن است كه وضعيت تاهل و جنسيت افراد جوياي كار، متوسط زمان بيكاري را تحت تاثير قرار نداده و بر اين اساس، نمي توان تمايز معني داري را بين متوسط دوره بيكاري زنان و مردان مشاهده نمود.
نتايج: لازمه موفقيت سياست هايي كه در راستاي كاهش دوره بيكاري در كشور به كار گرفته مي شود توجه اساسي به ويژگي هاي سني، آموزشي، مهارتي و جمعيتي جامعه هدف است.

 نسخه قابل چاپ