بانک مقالات علوم اجتماعی

برنامه ريزي وکالتي اصطلاحي بود که پال ديويدوف براي نخستين بار در مقاله اي در مجله انجمن برنامه ريزان آمريکا به کار برد. اين نظريه در نيمه دوم دهه شصت شکل گرفت و در دهه هفتاد مورد اقبال و توجه قرار گرفت و در انگلستان و آمريکا با جرح و تعديل هايي به اجرا درآمد. ديويدوف پيشنهاد مي کند که گروههاي مختلف اجتماعي اجازه داشته باشند که طرح ها و برنامه هاي رقيب براي توسعه شهر، منطقه يا محله پيشنهاد کنند. اين طرح ها مي توانند با هم رقابت کنند و از ميان آنها بهترين طرح يا برنامه براي توسعه انتخاب شود. وي مطرح مي کند که اگر آنطور که نظريه برنامه ريزي سنتي ادعا مي کند، برنامه ريزي فرايندي عقلاني و تکنوکراتيک باشد، قاعدتا همه اين برنامه ها بايد مثل هم باشند. زيرا همگي بر اساس روش شناسي و مباني نظري واحدي تهيه شده اند. اما در جاهايي که اين اتفاق افتاده است برنامه ها مثل هم نبوده اند و همين نکته نشان مي دهد که برنامه ريزي موضوعي فني و تکنوکراتيک نيست بلکه با ارزش ها و اولويت هاي مردم رابطه دارد. با ا پذيرش کثرت گرايي در برنامه ريزي، واژه وکالتي معنا پيدا مي کند، زيرا برنامه ريز به عنوان يک متخصص نقش وکيل اجتماعات شهري يا روستايي، گروههاي شغلي، قومي و نژادي، شهرها، منطقه ها، و يا حتي کشورها را بر عهده مي گيرد. نکته مهم در اينجاست که برنامه ريزي که وکيل يک گروه يا اجتماع مي شود مي بايست ارزش ها، منافع و اولويت هاي آن گروه را باور داشته باشد، با آنها همدردي کند، به نفع اهداف آنها تبليغ کند و در جهت تحقق اهدافشان بکوشد.

 نسخه قابل چاپ