بانک مقالات رشته علوم تربیتی

در اين مقاله به بررسي مقوله علم نزد فيلسوف الهي، ملاصدرا پرداخته شده و به اختلاف ذاتي اعتقاد او با نظر مشايين اشاره مي گردد. از نظر ملاصدرا حقيقت علم از سنخ وجود بوده و در نتيجه حضوري و شهودي مي باشد. بنابراين معرفت هستي جز از طريق معرفت نفس ميسر نخواهد شد و معرفت نفس نيز جز از طريق سلوک و تربيت نفس صورت نخواهد گرفت. همچنين معرفت به خداوند جز به طريق علم شهودي معرفت حقيقي نخواهد بود. از اين جا معلوم مي گردد که انسان، برخلاف موجودات ديگر مفهومي ماهوي نيست بلکه حقيقتي وجودي است که به ميزان فعليت مراتب هستي در او از حقيقت «انسان» برخوردار مي گردد.
با اين ادراک از حقيقت علم معلوم مي گردد، بين علم و اخلاق، نظر و عمل هيچ گونه جدايي وجود ندارد و در حقيقت بين حکمت نظري و حکمت عملي رابطه دو طرفه تنگاتنگي موجود است. يعني انسان در ارتباط با هستي تنها نقش انفعالي ندارد که چون آيينه، تنها صور را در ذهن خود مرتسم نمايد بلکه او موجودي است که هستي در او ظهور مي يابد و جايگاهي است که وجود، خود را از آن طريق مکشوف مي سازد. بدين ترتيب مرز ميان شناخت شناسي و وجود شناسي از ميان مي رود.

 نسخه قابل چاپ