بانک مقالات رشته علوم تربیتی

اين پژوهش به منظور بررسي ميزان اثر بخشي دو روش درمان شناختي – رفتاري و آموزش تن آرامي عضلاني تدريجي در كاهش خستگي، پريشاني هيجاني و اختلال كاركردي پرستاران مبتلا به نشانگان خستگي مزمن انجام شده است. جامعه آماري مورد مطالعه مشتمل بر پرستاران زن شاغل در بيمارستانهاي زير مجموعه دانشگاههاي علوم پزشكي شهر تهران بوده است. از جامعه مورد نظر به شيوه تصادفي طبقه اي 1088 پرستار جهت تشخيص نشانگان خستگي مزمن (CFS) مورد غربال گري قرار گرفتند. بدين ترتيب، مجموعا 72 آزمودني CFS در سه گروه 24 نفري به طور تصادفي گماره شدند. از همان بيمارستانها، 24 پرستار بهنجار به طور تصادفي جهت گروه گواه بهنجار انتخاب شدند. پژوهش به شيوه آزمايشي با استفاده از طرح پيش آزمون – پس آزمون همراه با گروه گواه و بهنجار در چهار گروه انجام شد. سه گروه متعلق به پرستاران CFS و يك گروه مربوط به پرستاران بهنجار بوده است. نوع مداخله در گروههاي CFS به روش تصادفي تعيين شد. متغيرهاي وابسته (خستگي، پريشاني هيجاني و اختلال در كاركرد) با استفاده از مقياس خستگي چالدر و فرم خود سنجي ارزيابي شد. نتايج نشان داد كه درمان شناختي – رفتاري در كاهش خستگي، و اختلال كاركردي مؤثر تر از آموزش تن آرامي مي باشد. در حالي كه براي كاهش پريشاني هيجاني، آموزش تن آرامي درمان كارآمدتري است.