بانک مقالات رشته علوم تربیتی

اين پژوهش به بررسي شيوع تعلل و اثر دو روش درمان شناختي – رفتاري و مديريت رفتار بر كاهش آن در دانش آموزان دبيرستانهاي شهرستان اهواز پرداخته است. جامعه آماري دانش آموزان سال دوم دبيرستانهاي شهر اهواز مي باشند، كه در سال تحصيلي 84-85 مشغول به تحصيل بودند. اين پژوهش مشتمل بر دو نوع نمونه گيري است: نمونه شيوع كه شامل 2000 دانش آموز دختر و پسر است كه به روش نمونه گيري تصادفي مرحله اي انتخاب شدند و نمونه آزمايشي شامل 240 دانش آموز (180 دانش آموز تعللي و 60 دانش آموز غير تعللي) مي باشد كه به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب گرديدند. طرح پژوهش يك طرح آزمايشي ميداني با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري مي باشد. گروههاي آزمايشي در 10 جلسه 50 دقيقه اي تحت دو روش درمان شناختي – رفتاري و مديريت رفتار قرار گرفتند. پس از اعمال مداخله آزمايشي، بار ديگر ميزان تعلل گروههاي آزمايشي و گواه سنجيده شد (پس آزمون). پس از سه هفته، بار ديگر آزمودنيها پرسشنامه تعلل را تكميل كردند (آزمون پيگيري). نتايج تحليل واريانس دوراهه و تحليل واريانس با اندازه هاي مكرر بيانگر تفاوت معني داري در اثر روشهاي درمان بر كاهش تعلل بوده است. در ضمن تفاوت معني داري بين دو جنس از لحاظ دو روش درماني فوق الذكر مشاهده نشد. همچنين، ميزان شيوع تعلل در جامعه دانش آموزي (17 درصد پسرها و 14 درصد دخترها) بالا گزارش شده است.

 نسخه قابل چاپ