بانک مقالات رشته علوم تربیتی

يكي از ايرادهاي نظام آموزشي ما اين است كه دانش آموزان يك كلاس را نسبت به يك ديگر ارزيابي مي كنند. عيب اين سنجش آن است كه افراد پس از مدتي كوتاه در كلاس در دسته هاي قوي، ضعيف و متوسط طبقه بندي مي شودند و گروه ضعيف به زودي احساس مي كند كه قدرت مطرح كردن خود را در كلاس ندارد؛ بنابراين، انگيزه اي براي كار و تلاش در اعضاي آن گروه وجود نمي آيد. بر اين اساس، ارايه راهبردهاي موثر جهت پيش گيري از افت تحصيلي دانش آموزان از طريق توجه به تفاوت هاي فردي و ايجاد انگيزش در كلاس درس، ضروري به نظر مي رسد.
پژوهش حاضر به منظور مقايسه تاثير روش هاي رقابت فردي، تلاش فردي و رقابت گروهي در پيشرفت تحصيلي دانش آموزان صورت گرفته است. 195 دانش آموز دختر پايه اول دبيرستان از منطقه 11 آموزش و پرورش شهر تهران به صورت نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند و از طريق آزمون هاي معلم ساخته مستمر و پاياني مورد بررسي قرار گرفتند. براي تحليل داده ها از روش تحليل واريانس يك طرفه استفاده شد.
نتايج پژوهش نشان مي دهد كه
1.اثر بخشي روش تلاش فردي بيشتر از روش رقابت فردي است؛ زيرا هر فرد نسبت به خودش سنجيده مي شود پس، اميدواري او براي تلاش و كوشش و اين اميد و تشويق، او را به برداشتن گام هاي استوار و فعاليت مستمر وادار مي كند.
2.اثر بخشي روش رقابت فردي كمتر از روش رقابت گروهي است؛ زيرا در روش رقابت فردي، نمره هاي درسي و پيشرفت هاي تحصيلي دانش آموزان نسبت به ديگران ارزش يابي مي شود و به تفاوت هاي فردي كه امري كاملا طبيعي است، توجه نمي شود. از سوي ديگر، در روش رقابت گروهي بين اعضاي گروه همكاري و تعاون وجود دارد و در صورت شكست گروه، ناراحتي هاي ناشي از آن به جاي تحميل به يك فرد، در بين اعضاي گروه تقسيم مي شود.
3.بين ميزان اثر بخشي روش رقابت گروهي و روش تلاش فردي اختلاف معناداري وجود ندارد ولي روش تلاش فردي به دليل اهميت دادن به علايق و رغبت هاي دانش آموز و تامين بهداشت رواني او، بر روش رقابت گروهي ارجحيت دارد. در عين حال، در صورت استفاده از رقابت، دست كم، بايد روش رقابت گروهي جايگزين روش رقابت فردي شود. 

 نسخه قابل چاپ