بانک مقالات رشته علوم تربیتی

بيماران مبتلا به صرع، بيش تر در معرض مشكلات شناختي هستند. صرع ممكن است موحب آسيب هاي شناختي گردد و يا آسيب هاي موجود از قبل را تشديد كند. عوامل گوناگوني در اين آسيب ها موثر شناخته شده اند، از جمله آسيب شناسي عصبي، نوع حمله، سن شروع حملات، مسائل رواني اجتماعي و آثار جانبي درمان. درمان صرع ممكن است با متوقف كردن يا كاهش حملات، آسيب هاي شناختي را بهبود بخشد. گروهي متشكل از پنجاه بيمار صرعي نوع ايديوپاتيك با حملات پارشيل ( نوع ساده و مركب) و ژنراليزه كه داراي آسيبهاي شناختي بودند، ابتدا قبل از شروع برنامه درماني و مجددا پس ازگذشت سه ماه از متوقف شدن حملات صرع، مورد مطالعه قرار گرفتند. برخي از كنشهاي شناختي همچون هوش (كلامي، عملي و كلي) حافظه، ادراك فضايي و خودپنداري بيماران با انجام آزمون هاي نوروسايكولوژيك مورد ارزيابي واقع شد. محدوده سني بيماران بين 20 تا 40 و حداقل سطح تحصيلات آن ها سوم راهنمايي بود. هيچ يك از بيماران در طول شش ماه قبل از شروع درمان سابقه استفاده از داروي ضد صرع نداشتند و به منظور كنترل كردن حملات، ازداروي ضد تشنج كاربامازپين استفاده گرديد. نتايج حاصل از تحليل داده هاي حاكي از اين است كه نقايص مشاهده شده در هوش و حافظه بيماران صرعي پس از قطع حملات بهبود يافته و اين بهبودی از اعتبار آماري در سطح P<0.01 برخوردار است. در حالي كه در ادراك فضايي و خود پنداري بيماران بهبود قابل ملاحظه اي كه ازنظر آماري معنادار باشد مشاهده نگرديد.

 نسخه قابل چاپ