بانک مقالات رشته علوم تربیتی

اين پژوهش با هدف بررسي تاثير روش مواجهه و جلوگيري از پاسخ به شيوه خوددرماني بر ميزان نشانه هاي اختلال وسواس - اجبار در بيماران سرپايي مراجعه كننده به مراكز خدمات روانشناختي و روانپزشكي شهر اصفهان اجرا گرديد. بدين منظور تعداد 20 بيمار مبتلا به اختلال وسواس - اجبار كه بر اساس مصاحبه باليني توسط روانشناسي باليني و روانپزشك عدم ابتلا آنها به اختلال افسردگي اساسي و اختلالات شخصيت تاييد شده بود، به روش تصادفي ساده از ميان جامعه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه 10 نفري شامل يك گروه آزمايشي و يك گروه كنترل قرار گرفتند. پرسشنامه وسواس - اجبار مادزلي به عنوان پيش آزمون در مورد هر دو گروه اجرا گرديد. گروه آزمايشي به مدت 6 هفته با استفاده از كتابچه راهنماي درماني كه توسط پژوهشگر تدوين شده بود و شامل آموزش عملي و ارايه تكاليف خانگي استفاده از روش مواجهه و جلوگيري از پاسخ بود به خوددرماني پرداختند و در طول درمان هر هفته طي يك برنامه زمانبندي شده از طريق تماس تلفني با پژوهشگر، گزارشي از روند درمان را ارايه مي كردند. آزمودني هاي گروه كنترل نيز در ليست انتظار قرار گرفتند. فرض بر اين بود كه روش مواجهه و جلوگيري از پاسخ به شيوه خود درماني باعث كاهش نشانه هاي اختلال وسواس - اجبار گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل در مرحله پس از آزمون و پيگيري مي شود. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه روش مواجهه و جلوگيري از پاسخ به شيوه خوددرماني منجر به كاهش معني دار نشانه هاي اختلال وسواس - اجبار گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل در مرحله پس آزمون شده است (P<0.001). اين بهبودي در پيگيري يك ماه بعد همچنان مشهود بود (P<0.001). با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر مي توان اينگونه نتيجه گيري كرد كه روش مواجهه و جلوگيري از پاسخ به شيوه خوددرماني مي تواند به عنوان روش موثري در درمان اختلال وسواس - اجبار بكار رود.

 نسخه قابل چاپ