بانک مقالات رشته علوم تربیتی

علي رغم اهميت فزاينده دانش به عنوان راهبردي ترين منبع سازماني، شکاف عميقي در درک از زمينه ها و مولفه هاي دانش آفريني و تاثير آن بر عملکرد سازمان ها وجود دارد؛ به ويژه ضعف خيره کننده اي در توانايي براي کاربرد تکنيک هاي مدل سازي کمي در اين قلمرو نو ظهور آشکار است. با توجه به اين کاستي ها، پژوهش حاضر با هدف شناسايي و تعيين زمينه فرايند دانش آفريني در نظام آموزش عالي به منظور ارايه مدل مناسب انجام گرفت؛ و تاکيد آن بر توانمند سازي زمينه براي دانش آفريني به جاي مديريت دانش است. روش پژوهش پيمايشي است؛ مشارکت کنندگان 362 نفر از اعضاي هيات علمي دانشگاه ها بودند که در سطوح مختلف آن و در دو بخش دولتي و خصوصي-دانشگاه آزاد اسلامي-فعاليت مي کنند و با استفاده از نمونه گيري طبقه اي در اين پژوهش حضور داشتند. ابزار اندازه گيري پرسشنامه بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS شامل روش هاي آمار توصيفي، تحليل عاملي، رگرسيون چند متغيره و تحليل مسير مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد زمينه هاي دانش آفريني در نظام آموزش عالي عبارتند از: ظرفيت جذب، اکتساب اطلاعات و دانش، يادگيري، يادگيري زدايي، بنيان دانش، مراقبت، همکاري، شبکه سازي، ائتلاف، ترکيب، نوآوري طراحي و حل مساله؛ بر اين اساس، مدل زمينه اي فرايند دانش آفريني در نظام آموزش عالي ارايه شد.

 نسخه قابل چاپ